3. HADIS YANG BERCANGGAH DENGAN QURAN

1. Perkara yang berhubung dengan pegangan tauhid

Tajuk ini penting sekali, kerana iman atau pegangan tauhid ialah asas agama Islam.

Pendewaan terhadap Nabi Muhammad.

Sepertimana umat Nabi Isa, yang tiga ratus tahun setelah beliau wafat, telah mendewakan beliau sebagai Anak Tuhan, demikianlah umat Nabi Muhammad, mungkin secara tidak sedar, telah mendewakan beliau sebagai "kekasih Allah", "penghulu segala nabi", "maksum" dan sebagainya. Satu daripada tanda kongkrit pendewaan ini ialah kita melihat di kebanyakan mesjid dan rumah orang Islam di Malaysia, nama Muhammad diletak sama paras di samping Allah dengan tulisan yang sama besar. Kita tidak boleh meletak sesiapa pun di samping Allah. Jika kita hendak meletak nama Nabi, letaklah di bawah, seelok-eloknya bersama-sama nama nabi-nabi Allah yang lain, kerana Tuhan telah melantik banyak nabi dan rasul untuk menerima dan menyibarkan ajaran-Nya.

Hadis-hadis yang mendewakan Nabi Muhammad banyak, termasuk kalimah syahadah yang kedua, selawat kepada Nabi, dan kenyataan-kenyataan yang dibuat oleh masyarakat kita bahawa Nabi Muhammad kekasih Allah dan penghulu segala nabi, Nabi Muhammad maksum dan mempunyai syafaat di Hari Kiamat. Hadis-hadis ini terang-terang bercanggah dengan ajaran Quran yang melarang kita menyengutukan Tuhan dengan sesiapa atau apa-apapun, yang melarang kita mendewakan pemimpin, yang melarang kita daripada membezakan rasul-rasul dan nabi-nabi Allah [1], yang menyatakan Nabi Muhammad itu manusia biasa dengan kelemahan-kelemahan manusia biasa dan yang menegaskan tiada siapa mempunyai kuasa syafaat pada Hari Kiamat, kecuali Allah.[2]

(i) Kalimah syahadah

Kalimah syahadah diberi dalam Quran dalam ayat-ayat berikut:-

Tuhan naik saksi tiada tuhan melainkan Dia, dan demikian juga para malaikat dan mereka yang berilmu.[3]

Perhatikan bahawa ayat ini memberi acuan kepada syahadah pertama, dan perhatikan bahawa syahadah kedua tidak ada dalam ayat ini. Malah syahadah kedua ditolak dalam ayat berikut:-

Apabila orang munafik datang kepadamu, mereka berkata, “Kami naik saksi engkau rasul Allah.” Allah tahu engkau rasul-Nya, tetapi Allah naik saksi orang munafik memang pendusta. Berselindung di sebalik topeng iman, mereka menyelewengkan manusia dari jalan Allah. Sungguh jahat apa yang mereka lakukan.[4]

Apa yang diajar dalam Quran tentang hal ini sungguh menasabah. Muhammad salah seorang rasul Allah, bukan satu-satunya rasul Dia. Apabila kita mengisytiharkan beliau saja sebagai rasul Allah, maka kita telah melanggar larangan Tuhan supaya tidak membezakan rasul-rasul-Nya. Perbuatan membezakan rasul-rasul Allah serta melebihkan seseorang rasul daripada yang lain hanya memecah-belahkan manusia. Hal ini ternyata dari konflik-konflik agama yang telah berlarutan dalam masyarakat manusia.

Tuhan juga telah memaklumkan kepada kita kecenderungan manusia untuk syirik dengan menyebut nama lain di samping Allah. Firman-Nya:

Apabila Tuhan saja disebut, hati mereka yang tidak beriman kepada Hari Kemudian kecut dan marah. Tetapi apabila disebut yang lain di samping-Nya, mereka gembira. [5]

(ii) Selawat kepada Nabi

Tidak syak lagi, Nabi Muhammad seorang pemimpin spiritual dan agama yang besar dalam sejarah manusia. Wajarlah kita menghormati dan memuliakan beliau serta menta`ati ajarannya dalam Quran. Namun demikian, menghormati dan memuliakan harus dibezakan dengan mendewakan. Kita dilarang mendewakan beliau. Hanya Tuhan Yang Esa yang kita dewakan.

Ayat mengenai selawat kepada Nabi ini telah disalah-tafsirkan hingga makna yang sebenar perktaan Arab 'selawat' (salla, yusalli = merestui) telah menjadi satu keistimewaan untuk Nabi Muhammad. Perhatikan ayat-ayat yang berhubung dengan perkara ini:-

Tuhan dan malaikat-malaikat-Nya membantu dan menyokong nabi. Hai kamu yang beriman, hendaklah kamu bantu dan sokong dia, dan hormati dia dengan kehormatan yang sewajarnya.[6]

Ayat di atas menerangkan bahawa Tuhan dan para malaikat-Nya merestui dan menolong Nabi dalam tugasnya untuk menyibarkan ajaran Tuhan di kalangan manusia. Lalu Tuhan memerintahkan orang beriman merestui dan menolong beliau dalam tugas ini serta menghormati beliau dengan kehormatan yang layak beliau terima sebagai nabi dan rasul Allah. Namun demikian restu dan sokongan ini tidak dikhaskan kepada Nabi Muhammad saja. Jika ayat ini dibaca bersama dengan ayat 33:43 sebelum itu, kita akan mendapat pemahaman yang lebih jelas.

Dialah Yang membantu dan menyokong kamu, bersama-sama dengan malaikat-malaikat-Nya, untuk membimbing kamu keluar dari gelap kepada terang.

Ayat di atas yang mendahului ayat pertama tadi memberitahu kepada kita bahawa Tuhan dan para malaikat-Nya merestui dan membantu orang mukmin. Ini menasabah sekali, kerana orang mukmin memang direstui dan dibantu oleh Tuhan dan malaikat-Nya, sepertimana Nabi Muhammad sebagai pemimpin orang mukmin direstui dan dibantu oleh Tuhan dan malaikat-Nya.

Untuk melengkapkan huraian ini, mari kita perhatikan sebuah ayat lagi, yang berbunyi:-

Ambillah sedekah dari wang mereka untuk membersih dan menyucikan

mereka dengannya. Restuilah mereka, kerana restumu menyenangkan mereka. [7]

Melalui ayat di atas Tuhan memerintahkan Nabi supaya memberi sokongan dan galakan kepada pengikut-pengikutnya, kerana sokongan dan galakan dari seorang pemimpin kepada pengikut-pengikutnya memang wajar dan perlu.

Apabila kita melihat penggunaan perkataan 'selawat' dalam konteks yang menyeluruh ini, kita akan mendapat pemahaman yang lebih tepat. Keseluruhannya bermakna (a) Tuhan dan malaikat-Nya menolong orang mukmin untuk mengeluarkan mereka dari kemunduran kepada kemajuan, (b) Tuhan dan malaikatnya menolong pemimpin orang mukmin (Nabi pada masa itu ialah pemimpin orang mukmin), dan menyuruh orang mukmin menolong pemimpin mereka, dan (c) Tuhan menyuruh Nabi memberi ransangan dan galakan kepada pengikut-pengikutnya supaya mereka rela dan sanggup berjuang di jalan Allah. Dengan pemahaman yang menyeluruh ini, tidak timbul soal berselawat kepada Nabi secara khusus dengan kata-kata itu.

Hadis-hadis yang meletak Nabi Muhammad melebihi nabi-nabi lain dilarang dalam Surah 2, ayat 136 yang berbunyi:-

Katakanlah, “Kami beriman kepada Allah, dan kepada apa yang diturunkan kepada kami dan kepada Ibarahim, Ismail, Ishak, Ya’akub dan keturunan; dan kepada apa yang diberi kepada Musa dan Isa, dan kepada semua nabi daripada Tuan mereka. Kami tidak membezakan seorang pun di antara mereka. Kepadanya-Nya kami muslim.”

Walaupun Tuhan menyatakan Nabi Muhammad itu rahmat kepada seluruh dunia, [8] kita dilarang daripada menganggap dia lebih dari seorang manusia biasa.[9] Pada Hari Kiamat, semua manusia sama di hadapan Tuhan. Tiada siapa yang boleh menolong orang lain, dan Nabi Muhammad tidak mempunyai syafaat pada hari, seperti yang didakwa dalam Hadis. Perhatikan ayat-ayat ini:

Katakanlah, “Tiada aku kuasa untuk menolong atau memudaratkan diriku, kecuali apa yang Tuhan kehendaki. Jika aku mengetahui masa depan, tentu aku akan dapat menambah kekayaanku dan tiada mudarat akan menimpaku. Aku tidak lebih daripada seorang pemberi amaran dan pembawa berita baik bagi mereka yang beriman.[10]

Katakanlah, “Aku sembah hanya Tuanku dan aku tidak pernah mengadakan berhala-berhala lain di samping-Nya. Katakan, “Aku tidak berkuasa untuk memudaratkan atau membimbing kamu. Katakan, “Tiada siapa boleh melindungku daripada Tuhan, dan tiada boleh aku mencari perlindungan lain di samping Dia.” [11]

(c) Pendewaan kepada pemimpin

Selain daripada pendewaan kepada nabi, manusia juga kerap mendewakan pemimpin-pemimpin agama, politik dan intelek mereka dengan bertaklid kepada ajaran-ajaran mereka. Ini dilarang, kerana sikap demikian akan meragut kebebasan berfikir yang perlu untuk mencapai kejayaan dalam kehidupan.

Mereka juga akan berkata, “Tuan kami, kami telah mentaati pembesar-pembesar dan pemimpin-pemimpin kami, tetapi mereka telah menyesatkan kami. Tuan kami, gandakan azab mereka dan laknatilah mereka dengan laknat yang besar.” [12]

(d) Warisan Nabi -- satu atau dua?

Seperti dalam banyak hal, dalam hal ini juga Hadis bercanggah antara satu sama lain. Ada yang mengatakan Nabi meninggalkan satu perkara saja, iaitu Kitab Allah; ada pula yang mengatakan dua, iaitu Kitab Allah dan sunnah rasul-Nya.

Mari kita lihat hadis-hadis ini. Laporan Jabir bin Abdullah ada dua versi. Satu lagi laporan Malik bin Anas.

1(a) Jabir bin Abdullah melaporkan bahawa Rasulullah berpidato kepada rakyat dan berkata: "… dan aku telah meninggalkan kepadamu satu perkara; jika kamu berpegang teguh kepadanya, kamu tidak akan sesat selepasku, iaitu kitab Allah. Kamu akan ditanya tentangku. Jadi, apa akan kamu kata?" Mereka menjawab: "Kami akan memperaku bahawa kamu sebenarnya telah menyampaikan dan menyempurnakan perutusan dan memberi peringatan." (Riwayat Muslim) [13] (Tekanan ditambah)

(b) Jabir bin Abdullah melaporkan bahawa Rasulullah telah berkata dalam Haj Akhir: "… dan aku telah meninggalkan di antara kamu satu perkara; jika kamu berpegang teguh kepadanya, kamu tidak akan sesat selepasku -- kitab Allah dan apa yang kamu dapat daripadaku melalui soalan (Hadis). (Riwayat Muslim) [14] (Tekanan ditambah)

Malik bin Anas melaporkan sebuah hadis cacat bahawa Rasulullah berkata: "Aku meninggalkan kepamu dua perkara; selagi kamu berpegang teguh kepadanya, kamu tidak akan sesat -- kitab Allah dan sunnah rasul-Nya. (Muwatta) [15] (Tekanan ditambah)

Walaupun dua versi laporan Jabir bin Abdullah ada sedikit perbezaan, ia tetap menyatakan peninggalan Nabi Muhammad satu saja, iaitu kitab Allah. Namun, kebanyakan umat Islam hari ini berpegang kepada hadis laporan Malik bin Anas yang mengatakan dua, walaupun pelapornya menyifatkan hadis ini sebuah hadis cacat!

Ajaran bahawa Nabi Muhammad meninggalkan dua buah kitab dibantah oleh Quran, antara lain, dalam ayat-ayat berikut:-

Pada hari ini telah Aku lengkapkan agamamu untukmu dan sempurnakan nikmat-Ku bagimu dan telah Kupilih Islam bagimu sebagai agama.[16]

Ayat ini, yang turun lapan puluh satu atau lapan puluh dua hari sebelum Nabi wafat, menunjukkan bahawa agama Islam sudah lengkap pada ketika itu.

Lihat ayat ini, yang menyindir mereka yang mahukan sebuah kitab lain yang boleh mensahkan kemahuan mereka yang tidak sah itu:-

Patutkah Kami perlakukan orang muslim seperti orang berdosa? Betapakah hal kamu? Bagaimana kamu menghukum? Adakah kamu sebuah buku lain yang kamu gunakan, dan memberi kepada kamu apa-apa yang kamu kehendaki? [17]

Lihat ayat ini lagi, yang mendedahkan mereka yang mahu sebuah Quran yang lain atau yang sudah diubah:-

Tetapi bila dibacakan kepada mereka ayat-ayat Kami yang nyata, berkatalah mereka yang tidak mengharapkan pertemuan dengan Kami, “Bawalah sebuah Quran yang lain daripada ini, atau ubahlah.” Jawablah, “Aku tidak boleh mengubahnya mengikut kemahuanku sendiri. Aku hanya mengikut apa yang diwahyukan kepadaku. Aku takut akan siksaan pada hari yang dahsyat, jika aku derhaka kepada Tuanku.”[18]

Akhir sekali, ayat berikut membuktikan dengan jelas bahawa kitab yang perlu dipegang oleh umat Islam ialah Quran.

Rasul berkata, 'Tuanku, kaumku telah membelakangkan Quran ini.' Demikianlah Kami mengadakan bagi tiap-tiap nabi musuh dari dari kalangan penjenayah. Tuanmu cukup sebagai pembimbing dan pembantu.[19]

Tidak syak lagi, Quran juga mengajar kita supaya menjadikan Nabi Muhammad sebagai contoh, supaya mendengar semua pendapat dan ikut yang paling baik, supaya mengkaji sejarah dan supaya membaca, berfikir, menyiasat dan mengkaji alam tabi`i dan alam manusia untuk mendapat ilmu yang sahih.

Seperti yang telah saya katakan di atas, saya tidak menafikan bahawa hadis-hadis wujud dari zaman awal lagi, yang berupa buku-buku nota atau sahifah, sebelum kumpulan-kumpulan Bukhari, Muslim dan lain-lain yang dibuat secara rasmi selepas perisytiharan Imam Shafi`e bahawa Hadis/Sunnah juga perlu dipegang oleh umat Islam. Malah sejarah membuktikan wujudnya beberapa dokumen yang ditulis oleh Nabi Muhammad, seperti Piagam Madinah, Perjanjian Hudaibiyah dan surat-surat beliau kepada pembesar-pembesar Kristen pada waktu itu. Namun demikian, bagi umat Islam kitab panduan yang utama ialah Quran, bukan Quran dan Hadis.

(e) Sembahyang tiang agama.

Walaupun sembahyang itu satu ibadah penting yang diperintahkan kepada orang mukmin, di samping puasa, zakat dan naik haji, sembahyang bukanlah tiang agama, seperti yang diajar dalam Hadis. Seperti yang kita tahu, tiang agama Islam ialah tauhid, iaitu iman kepada Tuhan Yang Esa.[20] Tanpa iman kepada Tuhan, segala perbuatan kita sesia. Malah Tuhan mengutuk orang yang bersembahyang tetapi tidak berbuat baik.[21]

Ibadah sembahyang itu suatu kaedah yang ditetapkan bagi manusia untuk membersihkan jiwanya serta mendekatkan dirinya kepada Tuhan. Ia bukan matlamat. Matlamat kita Tuhan. Jiwa yang kotor tidak akan mencapai Tuhan. Jadi, Tuhan mengajar kita kaedah untuk membersihkan jiwa kita melalui ibadah-ibadah agama, seperti sembahyang, puasa, pemberian zakat dan naik haji, tetapi Tuhan melarang kita daripada bertengkar tentang kaedah.[22]

---

[1] “Katakanlah, ‘Kami beriman kepada Tuhan dan kepada apa yang diturunkan kepada kami dan apa yang diturunkan kepada Ibrahim, Ishak, Ya`akub dan keturunannya, dan yang diberi kepada Musa, Isa dan nabi-nabi dari Tuan mereka. Kami tidak membezakan di antara mereka. Kepada-Nya kami tunduk.’ “ (3: 84)

[2] “Kami tidak mengirim mana-mana rasul sebelummu, kecuali dengan wahyu kepadanya bahawa ‘Tiada tuhan kecuali Aku; oleh itu, sembahlah Aku saja.’ Namun demikian, mereka berkata, ‘Yang Maha Pemurah telah mengadakan seorang anak!’ Maha Suci Dia. Mereka semua hamba yang mulia. Mereka tidak bercakap mengikut kehendak mereka sendiri; mereka mengikut perintah-Nya. Dia mengetahui masa depan mereka dan masa yang lalu. Mereka tidak memberi syafaat kecuali bagi mereka yang telah diterima oleh-Nya, dan mereka bimbang tentang diri mereka sendiri.” (21: 25-28)

[3] Quran, 3:18.

[4] Quran, 63:1-2.

[5] Quran, 39:45.

[6] Quran, 33:56.

[7] Quran, 9:103.

[8] Lihat Quran, 21:107.

[9] Lihat Quran, 18:110.

[10] Quran, 7:188.

[11] Quran, 72:20-22.

[12] Quran, 33:67-68.

[13] Fazlul Karim, Mishkat-ul-Masabih, Jil. III, h. 584-90, No. 46.

[14] Ibid., Jil. I, h. 172, No. 118.

[15] Ibid., Jil. I, h. 1173, No. 120.

[16] Quran, 5:3.

[17] Quran, 68:35-38.

[18] Quran, 10:15.

[19] Quran, 25:30-31.

[20] Seperti yang diterangkan dalam 116, Surat 4, Tuhan mengampuni segala dosa lain, jika Ia kehendaki, tetapi Ia tidak mengampuni dosa syirik. Iman kepada Tuhan Yang Esa itulah tiang agama. Ayat 124, Surah 4, menerangkan bahawa segala perbuatan baik, jika tidak ditunjangi oleh iman, tidak diterima.

[21] “Tidakkah kamu melihat mereka yang mendustakan agama? Dialah orang yang mengasari anak yatim! Yang tidak menganjur memberi makan kepada orang miskin! Celakalah mereka yang bersembahyang! Yang tidak sedar akan sembahyang mereka! Mereka hanya ingin menunjuk dan melarang bersedekah!” ( Quran, 107:1-7)

[22] Lihat ayat 22:67 yang berbunyi, "Bagi tiap-tiap masyarakat, Kami telah mewujudkan ibadah yang mereka lakukan. Jangan kamu diajak bertengkar tentang perkara itu. Serulah kepada Tuanmu. Kamu di jalan yang benar."

DILEMA UMAT ISLAM –ANTARA HADIS DAN QURAN*

PENDAHULUAN

TUHAN TELAH MENURUNKAN hadis yang terbaik, sebuah kitab yang selaras dan menunjuk kepada kedua-dua jalan. Kulit mereka yang takut kepada Tuannya kecut dari itu lalu kulit dan hati mereka menjadi lembut untuk menerima peringatan Tuhan. Demikianlah petunjuk Tuhan, diberi-Nya kepada siapa yang Ia kehendaki. Tetapi barangsiapa Tuhan sesatkan, tiada yang boleh membimbingnya. (Quran, 39:23)

Di antara manusia, ada mereka yang menjual hadis olok-olok dan dengan itu memalingkan manusia dari jalan Tuhan tanpa pengetahuan serta memperolok-olokannya. Bagi mereka azab penuh kehinaan. (Quran, 31:6)

Salah satu saranan penting yang telah dibuat oleh Jema`ah Al-Quran Malaysia (JAM), sekarang Forum Iqra' atau Foriq, kepada pihak berkuasa agama Islam di negara kita dalam polemik yang dicetuskan oleh buku, Hadis – Satu Penilaian Semula (1986), dan penubuhan JAM pada 11 Jun, 1995 ialah supaya Pusat Islam menubuhkan sebuah Jawatankuasa Bersama dengan mereka untuk membuat satu penilaian semula hadis-hadis dalam “Enam Kitab Sahih” supaya masyarakat kita boleh mengetahui hadis-hadis manakah yang bercanggah dengan ajaran-ajaran Quran dan yang manakah yang tidak. Saranan ini dibuat sama sekali bukan untuk menafi atau memperkecilkan usaha dan sumbangan yang telah dibuat oleh ulama Hadis zaman silam, tetapi untuk melanjutkan sikap ilmiah dan kritikal yang diajar oleh ulama besar zaman itu juga. Mereka telah melakukan ijtihad mereka, berdasarkan pengetahuan dan fahaman mereka; kita yang datang kemudian bertanggungjawab pula, atas nama ilmu, untuk menyemak semula warisan yang kita terima dari mereka serta melakukan ijtihad kita, berdasarkan pengetahuan dan pemahaman kita pula. Demikianlah ilmu berkembang dari generasi ke generasi, melalui kesarjanaan kritikal dan kreatif.

Apabila saranan ini tidak disambut oleh Pusat Islam, Foriq memutuskan ia sendiri akan melakukan kajian ini. Risalah ini ialah hasilnya.

Kita tidak perlu meneliti semua hadis yang terkandung dalam “Enam Kitab Sahih” ataupun semua hadis dalam “Kitab Sahih Bukhari” atau “Kitab Sahih Muslim” untuk mencapai tujuan kajian ini. Kaedah yang kita pakai ialah memilih hadis-hadis yang terkenal yang terdapat dalam kitab-kitab Bukhari dan Muslim (dua autoriti hadis yang dianggap tertinggi dalam masyarakat Islam Sunni) dan juga dalam kumpulan “Enam Kitab Sahih” serta menilai hadis-hadis ini dari segi ajaran Quran. Banyak hadis yang dipakai dalam masyarakat Sunni juga dipakai dalam masyarakat Syiah. Oleh yang demikian, kajian ini terpakai bagi kedua-dua masyarakat.

2. TIGA KATEGORI HADIS

Hasil dari kajian ini, kita memperoleh tiga kategori, iaitu :

(a) Hadis-hadis yang bercanggah dengan ajaran Quran [1];

(b) Hadis-hadis yang selaras dengan ajaran Quran, dan

(c) Hadis-hadis yang boleh dianggap neutral, tidak jelas bercanggah atau tidak jelas selari dengan ajaran Quran.

Kategori (a) nyata tertolak dan tidak boleh dipakai oleh umat Islam. Kategori (b) boleh dipakai, kerana selaras dengan ajaran-ajaran Quran, walaupun pada hakikatnya hadis-hadis ini mungkin tidak berasal daripada Nabi. Berhubung dengan kategori (c), kita boleh merujuk perkara ini kepada kalangan pakar, jika perkaranya berhubung dengan sesuatu yang bersifat teknikal, atau kepada pihak berkuasa, atau kita boleh menggunakan budi bicara kita sendiri untuk menerima atau menolaknya.

Sebelum kita meneruskan pengkategorian kita, tiga perkara penting tentang hadis harus diingat.

Pertama, Hadis merupakan kaedah yang pokok musuh-musuh Islam dari kalangan-kalangan orang Yahudi, Kristen dan musyrik menyelewengkan mereka dari ajaran Tuhan. Hal ini nyata dari ayat-ayat Quran yang berikut :-

Apabila orang munafik datang kepadamu, mereka berkata, “Kami naik saksi engkau rasul Allah.” Allah tahu engkau rasul-Nya, tetapi Allah naik saksi orang munafik memang pendusta. Berselindung di sebalik topeng iman, mereka menyelewengkan manusia dari jalan Allah. Sungguh jahat apa yang mereka lakukan. [2]

Rasul akan berkata, “Tuanku, kaumku telah membelakangkan Quran ini!” Demikianlah Kami wujudkan musuh bagi setiap nabi dari kalangan penjenayah. Tuanmu cukup sebagai pembimbing dan penolong. [3]

Ini sunnah Tuhan, undang-undang alam yang wujud secara objektif: tiap ajaran yang baik akan ditentang oleh penjahat, kerana melalui penentangan ini kebaikan akan dapat dibezakan daripada kejahatan. Ajaran Quran harus menghadapi musuh. Melalui musuh ini, manusia boleh mengetahui siapa yang benar-benar beriman dan siapa yang tidak. Cara yang paling baik untuk menyelewengkan manusia dari ajaran Quran ialah dengan menggunakan nama Nabi Muhammad sendiri. Demikianlah nama beliau digunakan untuk mensahkan Hadis.

Kedua, walaupun Hadis mungkin telah ditulis dalam zaman Nabi sendiri, sejarah membuktikan bahawa ia tidak dibukukan secara rasmi sehingga selepas Imam Shafie (767-820) berjaya membuat masyarakat Islam menerima ajarannya bahawa Sunnah Nabi sumber hukum kedua setaraf dengan Quran.[4] Hanya selepas ini barulah muncul kumpulan Hadis Bukhari (mati 870), Muslim (m. 875) dan lain-lain. Ini bermakna autoriti Hadis sebagai satu sumber hukum setaraf dengan Quran muncul kemudian, kira-kira 250 tahun setelah Nabi wafat.[5] Ini yang membawa kepada perpecahan dan munculnya puak dan mazhab dalam Islam. Namun demikian, orang Islam yang terus berpegang kepada Quran tetap wujud, walaupun dalam bilangan minoriti, seperti di kalangan golongan muktazilah, dan pengikut-pengikut mereka kemudian terus memegang kepada Quran hingga ke hari ini.

Ketiga, dalam Quran, perkataan “hadis”, pada dasarnya, digunakan dalam dua makna yang berlainan. Pertama, ia digunakan dalam ertikata “Quran” atau “wahyu”. Ini jelas dari contoh berikut :-

Sesungguhnya, ini sebuah bacaan yang mulia. Di dalam sebuah kitab yang terpelihara. Tiada siapa boleh memahaminya kecuali yang jujur. Sebuah wahyu daripada Tuan semesta alam. Apakah hadis ini yang hendak kamu kesampingkan?[6]

Kedua, ia digunakan dalam ertikata “laporan” atau “cerita”, seperti yang terbukti dalam ayat ini:-

Telah sampaikah kepadamu hadis tentang Musa? [7]

Dalam makna pertama, hadis ialah Quran, dan tidak ada hadis lain kecuali Quran. Tetapi hadis dalam ertikata laporan tentang perkataan dan perbuatan Nabi, ia memang ada. Buktinya, Piagam Madinah, Pidato Perpisahan, Perjanjian Hudaibiah dan surat-surat Nabi kepada ketua-ketua negara pada waktu itu yang tersimpan hingga ke hari ini.

Berhadapan dengan hadis-hadis yang didakwa sebagai laporan-laporan benar tentang perbuatan dan kata-kata Nabi, hadis-hadis ini perlulah ditapis melalui penapisan Quran. Hadis yang lulus penapisan ini boleh dipakai; yang tidak lulus, tidak boleh dipakai.

Kita sedar bahawa di antara kriteria pengkaji hadis klasik ialah kriteria keselarasan dengan Quran. [8] Tetapi, oleh kerana kita telah mendapati contoh-contoh percanggahan hadis-hadis yang dikatakan sahih dengan ajaran Quran secara terang-terangan, maka penilaian semula perkara ini perlu.

Kegagalan sesetengah mereka yang mengaku kembali kepada Quran untuk membezakan antara hadis-hadis yang bercanggah dengan hadis-hadis yang selaras dengan ajaran Quran telah menyebabkan mereka menolak Hadis sama sekali. Pendirian ini tidak logik, kerana kita tidak boleh menolak sesuatu ajaran yang baik. Tuhan memberitahu kepada kita bahawa segala yang baik itu daripada Dia [9], dan Dia telah menasihatkan kita supaya mendengar semua pendapat, tetapi mengikut yang paling baik saja.[10]

Di bawah ini disenaraikan beberapa hadis yang kita pilih ke dalam tiga kategori besar, iaitu (a) Bercanggah dengan Quran, (b) Selaras dengan Quran, dan (c) Neutral. Tiap-tiap kategori kita bahagikan pula di bawah tajuk-tajuk iman, undang-undang,sejarah dan umum.

---

[1] Kita sedar bahawa kebanyakan umat Islam menganggap hadis tidak boleh bercanggah dengan Quran. Doktrin ini berasl dari Imam Shafi`e. Lihat Islamic Jurisprudence -- Shafi`i's Risala (terj. Majid Khadduri), h. 184-85.

[2] 63: 1-2.

[3] 25: 30-31.

[4] Lihat Majid Khadduri (pent.), Islaamic Jurisprudence: Shafi'i's Risala, h. 11.

[5] Sebenarnya, ajaran Islam telah lengkap lapan puluh satu atau lapan puluh dua hari sebelum Nabi Muhammad wafat, dengan turunnya ayat yang masyhur ini: "Pada hari ini telah Aku lengkapkan agamamu untukmu dan sempurnakan nikmat-Ku bagimu dan telah Kupilih Islam bagimu sebagai agama." (5:3). Lihat Maulana Muhammad Ali, The Holy Quran, Nota 664.

[6] Quran, 56:77-81.

[7] Quran, 20:9.

[8] Lihat Fazlul Karim, Al-Hadis, Buku I, Book House, Lahore 1938; h. 22.

[9] Quran, 4:79.

[10] Quran, 39:18.

PEMBERITAHUAN TENTANG MESYUARAT AGUNG TAHUNAN

YANG KE-6 FORUM IQRA’ PADA 15 APRIL, 2007

DI BAYAN BARU, PULAU PINANG

Mesyuarat Agung Tahunan yang ke-6 (Pemilihan) Forum Iqra’ Berhad akan di adakan seperti berikut:-

Tarikh: 15 April, 2007

Tempat: Hotel Seri Malaysia Pulau Pinang. No. 7, Jalan Mayang

Pasir 2, Bayan Baru (Bilik Pulau Mutiara)

Masa: 9.30 pagi – 1.0 tgh.

Aturcaranya seperti berikut:-

8.30 – 9.30 Pendaftaran;

9.30 - 12.30 tgh. : Mesyuarat Agung

1. Bacaan Quran dan Doa;

2. Memilih seorang Pengerusi Mesyuarat;

3. Ucapan dasar dan perasmian oleh Presiden Forum Iqra’

4. Meluluskan minti MAT Foriq ke-5;

5. Menerima Laporan Pegawai Pentadbir 2006-07;

6. Menerima Penyata Kewangan 2006-07;

7. Menerima ucapan dasar Presiden;

8. Memilih Pegawai & Anggota Jawatankuasa Kerja

untuk 2 penggal 2007-09 (seorang presiden; seorang naib-presiden, seorang pegawai pentadbir, seorang bendahari dan lima orang anggota jawatankuasa lain);

9. Ucapan penangguhan.

1.0 tgh. Makan tengahari.

Di sebelah petangnya, dari pukul 2.30 hingga 5.0 petang sebuah forum

di atas tajuk “Islam dalam Abad Kedua Puluh Satu” akan diadakan. Ahli-ahli penal yang telah diundang dan dijangka akan hadir ialah Yang Berbahagia2 Mufti Perak Dato’ Seri Harussani Hj Zakaria, Mufti Perlis Dr. Mohd. Asri Zainal Abidin dan Sdr Kassim Ahmad, Presiden Forum Iqra’.

Satu jamuan teh akan diadakan selepas majlis forum itu.

Dikeluarkan oleh Sekretariat Foriq,

d/a 1504, Jalan Kulim Height 3,

Persiaran Kulim Golf,

09000 Kulim, Kedah.

E-mel: kasmad172@yahoo.com.my

12 Mac, 2007.

TEL. 604-4031871

016-4711779 (Warsa Mohamad)

012-5836483 (Ahmad Shauqi)

A SHORT NOTE ON THE MEDINA CHARTER*

By: Kassim Ahmad

17 July, 2000

The Medina Charter, written and promulgated by Prophet Muhammad for the multi-religious ten thousand-strong citizens of the city-state of Medina in 622 A.D is truly a remarkable political-cosntitutional document. The claim made by Professor M. Hamidullah that it was the first written constitution[1] in the world is not without basis. Aristotle's Constitution of Athens [2], written on papyrus, discovered by an American missionary in Egypt in 1890 and published in 1891, was not a constitution. It was an account of the constitution of the city-state of Athens. Other legal writings on the conduct of ancient societies have been found, but none can be described as a constitution. The Medina Charter is the first, and in this it preceded the American Constitution of 1787, considered by Western authorities as "a landmark document of the Western world … the oldest written national constitution in operation"[3] by more than a thousand years! It also preceded the English feudal bill of rights, the Magna Carter of 1215, by almost six centuries!

Not only is the Madina Charter important in the sense that it is the first written constitution; it is also modern in the sense that it was promulgated for a plural society, giving equal rights to every citizen as well as giving them a say in governmental matters, as we shall see.

Considerating all these, it is amazing that those Muslim leaders and writers who talk and write about the Islamic state seldom refer to this important seminal political document of Islam.

It is to be remembered that Muhammad had become a prophet, reciting God's revelations to his fellow-Meccans, for twelve years before he and his followers migrated to Yathrib, two hundred and ten miles to the north of Mecca. There was going to be another ten years to his mission before he completed the delivery of the Divine message to the Arabs and to mankind in God's final scripture, the Quran. So this Medina Charter was provisional in the sense that it could not contain all the provisions of statecraft contained in the Quran. Yathrib was later to known as "The City of the Prophet " or simply Medina. The reason for the migration was the growing opposition of the Quraisy aristocracy to his teachings and the receptive attitude shown by some Yathrib pilgrims to Mecca at this time.

The whole text of the Charter has been reproduced, word for word, by Ibn Ishaq and Abu Ubaid in their respective books from the original preserved by Ibn Abi Khithamah.[4]

The Charter consists of 47 clauses, but due to different numbering, Prof. Hamidullah counts it to be 52.[5] Clauses 1, 2 and 39 state the formation of a sovereign nation-state with a common citizenship, consisting of various communities, principally Muslim Arabs from Mecca (the Muhajirin or Immigrants), Muslim Arabs from Yathrib (the Ansar or Helpers), other monotheists form Yathrib (i.e. the Jews) and others who must be at that time still pagans. These constitute a unified citizenry (Arabic term, ummah), having equal rights and responsibilities, as distinct from other peoples.

It should not escape anyone's notice that these two clauses established the first modern nation-state in the world. Although Medina was just a city, its Charter was to last until the beginning of the Umayyad Dynasty in 1661. Western historians cite the Treaties of Westphalia in 1648 as the beginning of the modern nation-state era.[6]

The Charter provided a federal structure with a centralized authority, with the various tribes in various districts constituting a unit and enjoying autonomy in certain matters of a social, cultural and religious character. Provision for this district autonomy is repeated for each district. (Clauses 3 through to 11 and 26 through to 35) In fact, many matters were left in the hands of the autonomous units, except state security and national defence. (Clauses 17, 36 (a) and 47) Provisions for these centralized subjects are made in Clauses 13, 15, 17 and 44. Only in cases of disputes the units could not resolve, recourse for their decisions had to be made to the Prophet, whose decision was final. (Clauses 23 and 41)

As Prof. Hamidullah rightly stated, " … this new constitution … brought with it very important, and -- to Arabia at least -- very revolutionary change and improvement, by providing the people with a central public institution for seeking justice, in place of everyone seeking it with the power of his own hand or, at best, that of his family. This epoch-making innovation … brought an end for all times to the chaos of tribalism and which laid the basis for a wider institution, viz a State." [7]

It should be noted that this loyalty to the State by its plural citizenry constituted a nationalism, or more exactly a patriotism, that is approved by Islam, contrary to what some modern Muslim ideologues assert. It is in line with the teaching in the Quranic verse, "O people, We created you from the same male and female and rendered you into distinct peoples and tribes that you may recognize one another. The best of you in the sight of God is the most righteous."[8]

There were twenty districts each with a chief (naqib) and deputy chiefs (`arif) and its meeting place (saqifah). The city at this time had a population of about ten thousand. Of these, the Muslims made up only a few hundred; half of it were monotheist Jews, the rest being polytheists.[9]

It is noteworthy that the Charter ordained equality to its members and protected them against oppression. (Clause 16). The State proclaimed the brotherhood of believers and gave each one a right and support to give protection to any individual, excepting an enemy. (Clause 15). It also extended help to its members in debt or in financial difficulties in regard to payment of ransom or blood-money. (Clause 12). It prohibited help or refuge to be given to a murderer. (Clause 22).

A very important human right is given in Clause 25 where freedom was guaranteed for each community to practice its own religion. The implication of this clause is that each individual was also free to choose his or her religion, in line with the clear teachings of the Quran.[10]

Another important principle of statecraft is consultation with the people in all matters. This is stated in Clause 37(a). Unlike in modern democratic polity, the voice of the people, vox populi, regardless of whether that voice represents right and truth or not, is given the highest value. This is a basic flaw in Western democracy. Another important principle of just governance is that no quarter is given to an injustice or wrong-doing. In the Charter, this is stated in Clause 47.

As I stated above, this constitution is Muhammad's ijtihad at formulating a constitution when he was confronted with the task of administrating the city-state of Medina. At this time, he had not yet received the full Quran. He had therefore to fall back on customs and precedents, and he did. In any case, all constitutions are provisional in the sense that it must be adapted to changing times.

A trace of Arab tribalism can be detected in two clauses where a member together with his family were to be punished because of a crime he committed. (Clauses 25 and 36(b)) This clearly contradicts another clause which states that no evil-doer is punished except for the crime he commits. (Clause 46)

Perhaps, in the light of present Muslim interest in an "Islamic state", we should point out that this important constitutional document of Islam does not anywhere use the term "Islamic state" of "Islamic society". The major principles governing an Islamic society are, of course, present -- principles like justice, brotherhood and unity of believers, unity and cooperation among zitizens of the state, freedom of religion, strict adherence to pacts entered into between parties, cooperation to do good and to prevent evil, encouragement for high moral conduct, consultation as a method of government. It is also interesting to note that what has been called "Hudud laws", being part of Islamic Law, is also nowhere mentioned in the document.

It should be noted that the Charter, this first Islamic political-constitutional document, was given to the people of Medina in the name of Muhammad the Prophet (Clause 1) and also in the name of God as well as Prophet Muhammad. (Clause 47) Why two different ways of phrasing the ultimate source of power? It is to be remembered that during the Western Middle Ages, the Church ruled supreme in the name of God, and God's name was, of course, much misused by hypocrites and opportunists. The modern Western practice of replacing God with the people has, of course, not helped matters very much. In the name of the people, oppression, wars, colonialism and aggressions have been launched.

Thus, even in this modern age of science and technology, mankind cannot ignore a power that is greater than itself. Mankind has an autonomous right to live, and to live happily, but he must do that in a lawfully created Universe. It is in this sense that the Charter was given in the name of Muhammad the Prophet, who represented the principle of the good and of right reason, which is higher than the individual man. Likewise, in Clause 47 God's name was put first, as God represents the highest Good and the highest principle of right reason. This is necessary to conduct Man to higher and ever higher achievements.

APPENDIX: THE MEDINA CHARTER [11]

In the name of God the Compassionate, the Merciful.

(1) This is a document from Muhammad the prophet (governing the relations) between the believers and Muslims of Quraysh and Yathrib, and those who followed them and joined them and laboured with them.

(2) They are one community (umma) to the exclusion of all men.

(3) The Quraysh emigrants according to their present custom shall pay the bloodwit within their number and shall redeem their prisoners with the kindness and justice common among believers.

(4-8) The B. ‘Auf according to their present custom shall pay the bloodwit they paid in heatheism; every section shall redeem its prisoners with the kindness and justice common among believers. The B. Sa ida, the B. ‘l-Harith, and the B. Jusham, and the B. al-Najjar likewise.

(9-11) The B. ‘Amr b. ‘Auf, the B. al-Nabit and the B. al-‘Aus likewise.

(12)(a) Believers shall not leave anyone destitute among them by not paying his redemption money or bloodwit in kindness.

(12)(b) A believer shall not take as an ally the freedman of another Muslim against him.

(13) The God-fearing believers shall be against the rebellious or him who seeks to spread injustice, or sin or anmity, or corruption between believers; the hand of every man shall be against him even if he be a son of one of them.

(14) A believer shall not slay a believer for the sake of an unbeliever, nor shall he aid an unbeliever against a believer.

(15) God’s protection is one, the least of them may give protection to a stranger on their behalf. Believers are friends one to the other to the exclusion of outsiders.

(16) To the Jew who follows us belong help and equality. He shall not be wronged nor shall his enemies be aided.

(17) The peace of the believers is indivisible. No separate peace shall be made when believers are fighting in the way of God. Conditions must be fair and equitable to all.

(18) In every foray a rider must take another behind him.

(19) The believers must avenge the blood of one another shed in the way of God.

(20)(a) The God-fearing believers enjoy the best and most upright guidance.

(20)(b) No polytheist shall take the property of person of Quraysh under his protection nor shall he intervene against a believer.

(21) Whoever is convicted of killing a believer without good reason shall be subject to retaliation unless the next of kin is satisfied (with blood-money), and the believers shall be against him as one man, and they are bound to take action against him.

(22) It shall not be lawful to a believer who holds by what is in this document and believes in God and the last day to help an evil-doer or to shelter him. The curse of God and His anger on the day of resurrection will be upon him if he does, and neither repentance nor ransom will be received from him.

(23) Whenever you differ about a matter it must be referred to God and to Muhammad.

(24) The Jews shall contribute to the cost of war so long as they are fighting alongside the believers.

(25) The Jews of the B. ‘Auf are one community with the believers (the Jews have their religion and the Muslims have theirs), their freedmen and their persons except those who behave unjustly and sinfully, for they hurt but themselves and their families.

(26-35) The same applies to the Jews of the B. al-Najjar, B. al-Harith, B. Sai ida, B. Jusham, B. al-Aus, B. Tha'laba, and the Jafna, a clan of the Tha‘laba and the B. al-Shutayba. Loyalty is a protection against treachery. The freedmen of Tha ‘laba are as themselves. The close friends of the Jews are as themselves.

(36) None of them shall go out to war save the permission of Muhammad, but he shall not be prevented from taking revenge for a wound. He who slays a man without warning slays himself and his household, unless it be one who has wronged him, for God will accept that.

(37) The Jews must bear their expenses and the Muslims their expenses. Each must help the other against anyone who attacks the people of this document. They must seek mutual advice and consultation, and loyalty is a protection against treachery. A man is not liable for his ally’s misdeeds. The wronged must be helped.

(38) The Jews must pay with the believers so long as war lasts.

(39) Yathrib shall be a sanctuary for the people of this document.

(40) A stranger under protection shall be as his host doing no harm and committing no crime.

(41) A woman shall only be given protection with the consent of her family.

(42) If any dispute or controversy likely to cause trouble should arise it must be referred to God and to Muhammad the apostle of God. God accepts what is nearest to piety and goodness in this document.

(43) Quraysh and their helpers shall not be given protection.

(44) The contracting parties are bound to help one another against any attack on Yathrib.

(45)(a) If they are called to make peace and maintain it they must do so; and if they make a similar demand on the Muslims it must be carried out except in the case of a holy war.

(45)(b) Every one shall have his portion from the side to which he belongs.

(46) The Jews of al-Aus, their freedmen and themselves have the same standing with the people of this document in purely loyalty from the people of this document.Loyalty is a protection against treachery. He who acquires aught acquires it for himself. God approves of this document.

(47) This deed will not protect the unjust and the sinner. The man who goes forth to fight and the man who stays at home in the city is safe unless he has been unjust and sinned. God is the protector of the good and God-fearing man and Muhammad is the apostle of God.

* Not published.

---

* Not published.

[1] The First Written Constitution in the World, Sh. Muhammad Ashraf, Lahore, 1968. First published in England, 1941.

[2] Translated by Frederic G. Kenyon, Internet. !996 The Avalon Project.

[3] The New Encyclopaedia Britannica, 15^th Edition, 1991.

[4] The First Written Constitution in the World, p. 9. The translation of the whole text for A. Guillaume's Life of Muhammad is appended at the end.

[5] Ibid., pp. 19-20.

[6] The New Encyclopaedia Britannica, 15^th Edition, 1991.

[7] The First Written Constitution, p. 18.

[8] Quran, 49:13.

[9] Ibid., pp. 12-13.

[10] "There shall be no compulsion in religion: the right way is now distinguished from the wrong way." (2:256) Note that this statement of complete religious freedom comes immediately after the grandest statement of God's power to be found in any scripture. It is indeed significant!

[11] This text is taken from A. Guillaume, The Life of Muhammad -- A Translation of Ishaq's Sirat Rasul Allah, Oxford University Press, Karachi, 1955; pp. 231-233. Numbering added.

RANCANG DENGAN TELITI,

LAKSANAKAN DENGAN TEKUN

Oleh: Kassim Ahmad

6 Mac, 2007

Jika kata-kata saja boleh membuahkan hasil, nescaya negara kita telah menjadi negara yang termaju di dunia. Ambil kes kelemahan umat Islam. Dalam masa sebulan yang lalu saja, Timbalan Perdana Menteri, Perdana Menteri dan Yang Di-Pertuan Agung telah bercakap tentang perlunya umat Islam membuat sesuatu untuk mengatasi perpecahan dan kelemahan di kalangan mereka. Malah Yang Di-Pertuan Agung menggesa supaya kita membuat suatu perancangan strategik.(Lihat Mingguan Malaysia, 21 Januari, 2007.)

Jika kita semak lembaran-lembaran akhbar kita sepuluh, dua puluh, malah tiga puluh tahun yang lalu, dekad apa yang dikatakan kebangkitan semula Islam, ucapan-ucapan seperti itu oleh pemimpin-pemimpin kita selalu kita baca.

Apa jadi kepada ucapan-ucacapn itu? Jika kita masih bercakap tentang perkara yang sama tiga puluh tahun kemudian, pastilah ucapan-ucapan dulu itu ucapan-ucapan kosong yang tidak dilaksanakan, atau pun rancangan-rancangan kita dalam hal ini gagal.

Kita pergi lebih jauh ke permulaan gerakan pembaharuan Islam yang dibawa oleh Sheikh Muhammad Abduh dan Jamaluddin Al-Afghani pada akhir abad ke-19 lebih seratus tahun dulu. Mengapakah gerakan pembaharuan ini terbantut? Sudahkah kita kaji sebab-sebabnya secara saintifik serta mengambil tindakan-tindakan untuk membetulkannya? Atau kita masih di titik yang lama? Kita bercakap saja, tetapi tidak disertakan dengan tindakan-tindakan yang berkesan.

Amalan perancangan bukan asing bagi kita. Kita sudah tahu dan pandai membuat perancangan dari sejak kita merdeka. Kita ada perancangan tiap-tiap lima tahun; malah kita ada perancangan untuk dua puluh tahun. Kita merancang untuk mencapai taraf negara maju dalam tahun 2020. Tidakkah ke dalam rancangan-rancangan ini termasuk perancangan untuk mengatasi kelemahan-kelemahan umah di Malaysia dan di seluruh dunia?

Kita ada parti-parti politik dan pertubuhan-pertubuhan bukan-Kerajaan yang memperjuanagkan cita-cita dan cara hidup Islam. Pertama sekali, adakah kita tahu punca-punca perpecahan dan kelemahan umat Islam? Kita bercakap tentang kemunduran kita dari segi ilmu pengetahun, sains dan teknologi dan kita telah merancang untuk mengatasi kemunduran ini dengan membaiki sistem pedidikan kita. Tetapi kita tahu juga bahawa pemikiran saintifik, dinamik dan kreatif masih lemah dalam masyarakat kita, malah pada tempat-tempat, masyarakt kita sekarang telah menjadi lebih teruk.

Kepercayaan kepada khurafat masih kuat. Kita memberi alasan Islam menuntut kita percaya kepada alam ghaib untuk mensahkan kepercayaan kita kepada khurafat. Tetapi alam ghaib yang disebut dalm Quran itu alam ghaib yang, bila tiba masanya, akan menjadi zahir, seperti Kiamat, Syurga dan Neraka. Tuhan itu ghaib, tetapi Dia bukan khurafat. Besok, tahun depan dan abad kedua puluh dua itu ghaib, tetapi bila sampai masanya, mereka akan zahir. Pendek kata, alam ghaib yang perlu kita percaya itu tidak bercanggah dengan hukum sains dan hukum kebenaran. Tetapi yang bercanggah itu khurafat yang perlu kita tolak. Sistem pendidikan kita, formal dan bukan formal, perlu menolak khurafat. Sanggupkah kita mengambil tindakan ini?

Sungguh aneh, agama Islam yang datang membawa sains dan tamadun yang hebat kepada dunia hari ini menjadi punca kelemahan dan kemunduran. Kita berkeras mengatakan Islam (dari segi ajarannya) tidak salah; kita yang salah, kerana, dakwa cerdik-pandai agama kita, kita tidak ikut Islam sepenuhnya. Jadi, apakah Islam sebenarnya? Apakah kitab suci Islam? Adakah kita ikut kitab suci ini?

Ini soalan pokok. Kita harus berani berdepan dengan soalan ini.

Kelemahan umat Islam pada hari ini menghumbankan kita ke dalam kehinaan yang amat dahsyat. Musuh-musuh kita dari Barat dan Timur telah menguasai kita sepenuhnya. Palestin dijajah oleh orang Yahudi Zionis dengan bantuan kuasa-kuasa penjajah Barat Kristen dan kuasa kuasa bukan Islam. Iraq, pusat tamadun Islam, sudah ditakluk dan dijajah oleh kaum oligarki Kristen Inggeris-A.S. Mekah, tanah suci umat Islam, berada di bawah “perlindungan” tentera Kristen A.S. Nasib Palestin berada di tangan kuasa-kuasa besar yang bukan Islam.

Sekarang A.S. mengalih perhatiannya kepada Iran untuk dimusnahkan. Sebelum Perang Teluk pertama Saddam Hussein mencadangkan supaya diadakan pakatan strategik di antara Iraq dan Iran untuk menghalang kemaraan Amerika. Iran menolak. Sebelum Perang Iran-Iraq 1980-88) Saddam Hussein meminta perdamaian, tetapi ditolak oleh Ayatullah Khomeini.

Kita sebenarnya tidak boleh terlalu menyalahkan musuh-musuh Islam. Adat musuh memang mahu menghancurkan kita. Kita harus menyalahkan diri kita sendiri.

Adakah jalan keluar bagi kita? Tentu ada. Soalannya: adakah kita mempunyai komitmen untuk mengambil jalan itu dan mengikutnya hingga ke penghujung dengan tekun dan berani sampai kita berjaya?

Tepuk dada tanya selera!

Kassim Ahmad seorang penulis bebas. Beliau boleh dihubungi di kasmad172@yahoo.com.my. Laman web beliau www.kassimahmad.blogspot.com