Forum Iqra Berhad

1504 Jalan Kulim Heights 3

Kulim Golf and Country Club Resorts

09000 Kulim, Kedah, Malaysia

Tel: 604- 4031871

31 March, 2008

The Right Honourable Minister,

Department of Religious Affairs,

Government of the Republic of Turkey,

Ankara,

Turkey.

Dear Respected and Honoured Minister,

Assalamu ‘alaikum.

Project for the Revision of the Hadith

We write to congratulate and salute you for the above project which you have undertaken to do. We received this great news from a BBC report by Robert Piggott, dated 26th February, 2008.

I am President of the above organization in Malaysia, dedicated to calling Muslims back to the Quran, the true teachings brought by Prophet Muhammad from God, the All-Merciful. The so-called Hadith, officially enunciated and approved between 250-300 years his death, after Imam Shafi’e’s successful introduction of a new doctrine that makes it compulsory for Muslims to believe that Hadith are on par with the Quran.

Imam Shafi’e was a great jurist, but he was absolutely wrong on this. Nothing can compare with the Quran. It stands alone and above everything else as a divine guide for Muslims and for all mankind.

In 1986 I published a book in Malay where I argued for the re-evaluation of the Hadith. The book has been translated into English and can be downloaded from several websites. I have instructed my publisher at Masjid Tucson, Arizona, U.S.A. to send two complimentary copies to you. I hope you have received them.

We wish you a speedy and successful completion of this project. We are sure that it will bring the needed transformation of Islamic theology and bring Islam in line with the modern world. It would also contribute greatly to the solutions of the many intractable problems of the modern world.

Wassalam.

Yours sincerely,

(Kassim Ahmad)

President Forum Iqra’ Bhd. Malaysia

H/P 012-4291152

E-mail: kassim03@streamyx.com

Website: (a) http://www.kassimahmad.blogspot.com/

(b) http://www.stormloader.com/qsmjam

UMNO RISAU DAN KELIRU: JANGAN GELABAH!

Oleh: Kassim Ahmad

24 Mac, 2008

Biarlah saya jelaskan saya masih Ahli UMNO, yang saya anggotai sejak 3 Mei, 1986. Saya nasionalis dan internasionalis sekaligus, tetapi sejak tahun itu, nasionalisme dan internasionalisme saya didefinasikan oleh pandangan hidup Islam, yang ditafsirkan selaras dengan Zaman Sains dan Teknologi moden.

Pada malam rebut besar melanda bumi Malaysia pada 8 Mac yang lalu, saya harap Presiden UMNO, setelah menyeru ahli-ahli UMNO supaya bertenang menerima kekalahan mereka, akan mengumumkan pemanggilan suatu sidang tertutup Perhimpunan Agung Khas UMNO dalam masa dua minggu untuk membincang kekalahan itu. Saya jangka beliau akan berunding dengan Biro Politik Majlis Tertinggu untuk menggariskan ucapan beliau kepada Sidang Khas itu dengan menekankan falsafah perjuangan UMNO dan orang Melayu. Kalau saya di tempat beliau, inilah yang akan saya lakukan.

Tetapi Presiden UMNO memilih untuk menyerahkan pengkajian tentang keputusan pilihanraya umum ke-12 itu kepada sebuah Jawatankuasa Bebas, langsung tidak menyebut tentang Perhimpunan Agung Khas, mengatur supaya pelbagai kumpulan dalam UMNO dan di luar UMNO menyokong kepimpinan beliau dan terus menubuhkan Kerajaan Barisan Nasional yang baru di peringkat Pusat.

Pada waktu yang sama, perpecahan UMNO nyata dengan kelewatan penubuhan kerajaan-kerajaan Negeri, di bawah B.N, di Perlis dan Terengganu. Sebagiannya kerana tidak dilantik sebagai Menteri dalam Kabinet baru, Setiausaha Agung UMNO meletak jawatan. Pemimpin vetran UMNO, Tengku Razaleigh Hamzah, meminta suatu Perhimpunan Agung Khas dan mengishtiharkan beliau akan mencabar Pak Lah sebagai Presiden UMNO.

Pada waktu yang sama, sesetengah media arus perdana memainkan sentiman perkauman orang Melayu. Sesetengah orang Melayu merasa begitu risau, tetapi mereka keliru tentang apa yang patut dibuat. Dalam keadaan kelam-kabut ini, timbul desakan dan panggilan untuk menyatupadukan orang Melayu.

Apa akan jadi? Selaku orang Melayu yang cintakan bangsanya, saya merasa terpanggil untuk mengemukakan pendapat saya.

Pertama sekali, kita jangan gelabah dan panik. Sebagai orang Islam, kita jangan putus asa. Tuhan Maha Penyayang. Masa depan kita masih terbuka. Jika kita bertenang dan berfikir secara rasional, kita boleh menyelesaikan masalah yang kita hadapi sekarang, menghapuskan kelemahan-kelemahan, dan terus meningkat maju.

Majlis Tertinggi UMNO perlu memanggil suatu Sidang Khas Perhimpunan Agung UMNO dengan segera, seperti yang telah saya katakan. UMNO milik tiga juga ahli-ahli UMNO dan enam juta orang Melayu. Ia bukan milik presidennya atau beberapa kerat Ahli Majlis Tertingginya. Krisis UMNO sekarang perlu dibahas oleh Perhimpunan Agung. Ini hak mereka yang mutlak. Barangsiapa menafikan hak ini daripada mereka melanggar Perlembagaan UMNO dan tidak layak memimpin UMNO!

Dalam Sidang Khas Perhimpunan Agung ini, soal falsafah perjuangan UMNO perlu diperjelaskan semula dan dijadikan panduan pokok dalam semua aspek kehidupan UMNO. Soal keseluruhan dasar – ekonomi, pemerintahan, kewangan, pendidikan, perubatan, perumahan dan lain-lain – perlu disemak balik dan diubahsuai supaya dasar ini benar-benar pro-rakyat. Khasnya, kemiskinan mesti dihapuskan dalam masa sesingkat mungkin – kita kira lima tahun sudah cukup. Banjir saban tahun perlu diatasi. Kesesakan jalan raya di kota-kota dan bandar-bandar besar perlu diatasi. Dasar UMNO sebagai pejuang kemerdekaan dan pembela rakyat mesti dihidupkan balik dan dipraktikkan. Rasuah, pembaziran dan penyelewengan mesti dihapuskan. Perkhidmatan awam mesti bekerja dengan tekun dan jujur. Gaji Menteri, Ahli Parlimen, Ahli Dewan Undangan Negeri dan kakitangan Kerajaan, termasuk pekerja di bidang swasta, kalau perlu, patut dinaikkan, supaya dapat menampung suatu gaya hidup yang agak selesa dan supaya amalan rasuah dapat dihapuskan dari akar-umbinya.

Kerana perpecahan dan kelemahan kita, kita telah dijajah selama 450 tahun dari kejatuhan Kerajaan Melayu Melaka pada 1511. Pada 1946 kita berjaya menyatupadukan orang Melayu dan mencapai kemerdekaan pada 31 Ogos, 1957 dalam sebuah negara-bangsa Malaya/Malaysia yang berbilang kaum. Kemudian parti orang Melayu yang satu (UMNO) berpecah menjadi dua (PAS) dan sekarang menjadi tiga (PKR). PKR serpihan dari UMNO

Pulau Singapura, yang merupakan sebagian dari Johor, merdeka dalam Malaysia, tetapi kemudian terpisah dari Malaysia dan jatuh ke tangan orang luar . Sekarang, selepas pilihanraya ini, Pulau Pinang pula jatuh ke tangan Parti Pembangkang (DAP), yang dianggap oleh sesetengah kalangan sebagai anti-Melayu.

Dua fakta muncul dari analisis di atas. Pertama, fakta perpecahan orang Melayu, yang menghakiskan kuasa orang Melayu. Kedua, fakta Malaya/Malaysia merdeka bersifat berbilang kaum. Dari fakta pertama, nyatalah orang Melayu patut berusaha untuk menyatupadukan orang Melayu untuk memlihara dan mempertahan ketuanan mereka (Ketuanan Melayu=kedaulatan Raja-raja Melayu, bahasa Melayu sebagai Bahasa Rasmi dan Bahasa Kebangsaan negara, Islam sebagai falsafah negara, hak istimewa orang Melayu). Dari fakta kedua, orang Melayu harus mengiktiraf bahawa suku-bangsa lain yang menjadi warganegara Malaysia dan mengiktiraf mereka sebagai rakan seperjuangan untuk membangunkan Malaysia merdeka. Walaupun sebelum ini konsep perkongsian kuasa antara kaum diamalkan, konsep persamaan kaum wujud di bibir lebih dari di hati.

Sekarang, dengan keputusan pilihanraya umum ke-12, nampaknya zaman perkauman kita sudah berakhir. Satu zaman baru, persamaan kaum dan kerjasama erat antara kaum, sudah bermula. Satu Bangsa Malaysia yang tulen sedang dibangunkan. Ini satu hasil positif pilihanraya itu.

Walaupun perpaduan orang Melayu (sekarang diperluaskan menjadi Bangsa Malaysia) penting, sifat Bangsa Malaysia baru yang ingin kita bangunkan itu perlu ditakrifkan dengan jelas. Bangsa Malaysia tidak boleh dibangungkan di dalam vakum. Ia lahir dari satu keadaan sejarah dan budaya: Kesultanan Melayu Melaka. Kita menuju ke arah satu Malaysia Baru yang sifatnya berbilang kaum. Kedua-dua pola ini harus disesuai, diselaras, dimoden dan diharmoniskan.

Kepimpinan UMNO dan kepimpinan Melayu mesti bangkit untuk menjawab dan menyelesaikan cabaran ini. Pimpinan tertinggi dalam UMNO ialah Perhimpunan Agung. Itulah sebabnya Perhimpunan Agung Khas mesti dipanggil segera untuk membahas perkara ini. Sidang ini mesti sidang tertutup, kerana UMNO mesti mencapai rumusan falsafah, rumusan dasar dan rumusan kepimpinan dalam sidang ini.

Bolehkah kepimpinan UMNO sekarang bangkit untuk menjawab cabaran ini. Satu kerja berat, memang. Kalau mereka boleh buat, mereka akan kembali disokong dan disanjung rakyat. Kalau tidak, rakyat, termasuk orang Melayu, akan mencari jalan lain untuk menyelesaikan masalah mereka. Seperti yang telah saya katakan di tempat lain, Tuhan Maha Kaya. Dia ada banyak kaedah untuk mencapai tujuan-Nya.

Quran mengajar kita bahawa sesuatu kumpulan manusia terdiri dari tiga kalangan: mukmin (orang yang mengiktiraf dan berjuang untuk menegakkan kebaikan. Slogan mereka “Sembahyangku dan pengorbananku, hidupku dan matiku untuk Allah seru sekalian alam. Tiada sekutu bagi-Nya.” – Quran, 6: 162-163), kafir (orang yang menafi kebaikan dan berjuang untuk menegakkan kejahatan) dan munafik (orang yang berpura-pura beriman, tetapi sebenarnya kafir). Kalangan mukmin dalam tiap-tiap kepimpinan mesti berjuang untuk meneutral dan menghapuskan kalangan kedua dan ketiga di antara mereka untuk mencapai kemenanan total. Kepimpinan UMNO, malah semua kepimpinan kita, mestilah bertindak demikian. Barulah orang Melayu akan selamat dan Bangsa Malaysia akan selamat. Konon kata-kata Hang Tuah “Tiada Melayu hilang di dunia” itu satu propaganda dan dongeng semata-mata!

Pimpinan dari semua parti dan pertubuhan Melayu mesti juga sepakat tentang dua perkara ini (sifat Malaysia dari dimensi sejarah dan sifat Malaysia dari dimensi moden berbilang kaum). Kita mesti sepakat dalam dua hal pokok ini. Pada prinsipnya, kita sudah setuju. Yang perlu ialah penghayatan dan pelaksanaan konsep Bangsa Malaysia yang tulen ini.

Kassim Ahmad bekas Presiden Parti Sosialis Rakyat Malaysia dan seorang penulis bebas Malaysia. Beliau boleh dihubungi di kassim03@streamyx.com Laman web beliau http://www.kassimahmad.blogspot.com/

Hadis: Satu Penilian Semula #9

Bab II: Penolakan Teori Ahlul-Hadis (Sambongan)

Hujah ‘Nabi Penghurai dan Pentafsir Quran’

Kaum ahlul-Hadis mendakwa bahawa Nabi ialah penghurai dan pentafsir Quran, dan huraian dan tafsiran beliau diperoleh melalui Hadis. Tanpa Hadis, kata mereka, umat Islam tidak dapat memahami dan menjalankan perintah-perintah dalam Quran.

“Andaikata keterangan Nabi (s.a.w.) terhadap hal-hal yang mujmal ini tidak terpelihara dan terjamin dari campur tangan pihak luar, nescaya tidak dapat digunakan lagi nas-nas Quran itu. Dengan begitu akan gugurlah sebahagian terbesar nas-nas Quran yang wajib kita jalankan. Jika demikian, tentu kita tidak dapat mengetahui maksud Allah sebenarnya.”¹⁷

Mereka mengemukakan ayat-ayat Quran berikut sebagai sandaran pendapat ini:

Demikian juga, Kami wahyukan perutusan ini kepadamu untuk menujukkan kepada manusia apa yang diwahyukan kepada mereka dan untuk mereka berfikir. (16:44)

Kami tidak menurunkan kitab ini kepadamu kecuali untuk menunjukkan kepada mereka apa yang mereka perbantahkan dan untuk memberi petunjuk dan rahmat kepada mereka yang beriman. (16:64)

Menerangkan ayat-ayat di atas, Dr. Mahmud Saedon menyatakan Nabi memperincikan perkara-perkara yang mujmal atau universal dalam Quran, seperti waktu dan rakaat sembahyang dan kadar zakat; Nabi menjelaskan perkara-perkara yang samar dalam Qquran, seperti waktu imsak; Nabi mengkhususkan perintah-perintah yang umum dalam Quran, seperti dalam pembahagian harta pusaka, di mana kononnya, Hadis melarang pembahagian kepada anak-anak yang membunuh ibu-bapa; dan Nabi menghadkan atau membataskan perintah-perintah Quran, seperti penentuan kaedah melaksanakan hukum potong tangan.¹⁸

Jelaslah bahawa apa yang dimaksudkan oleh ahlul-Hadis di sini ialah tugas Nabi sebagai pemimpin yang terkandung dalam konsep ulil-amr, seperti yang telah saya terangkan di atas. Adalah mustahil untuk Nabi Muhammad atau bagi mana-mana ahli tafsir untuk menjelaskan dan mentafsirkan Quran sekaligus, secara mutlak, kerana Quran adalah sebahagian daripada ilmu Tuhan, yang hanya boleh dicapai sedikit demi sedikit melalui kajian-kajian saintifik dan pemikiran rasional dalam satu jangka masa yang panjang. Sejarah tafsir yang mencatat banyak tafsir yang telah dibuat oleh ahli-ahli tafsir zaman klasik membawa ke zaman pertengahan hingga ke zaman moden Islam membuktikan perkara ini. Hal ini juga telah diterangkan dalam Quran sendiri.

Tidak seorang pun mengetahui tafsirnya (ayat-ayat mutasyabihat) yang sebenarnya, kecuali Tuhan dan mereka yang mendalami ilmu. (3:7)

Janganlah menggerakkan lidahmu (wahai Muhammad) untuk mempercepatkan wahyu ini. Kamilah bertanggungjawab mengumpulkannya menjadi Quran. Bila kami membacanya, hendaklah kamu ikut Quran ini. Kemudian kamilah yang akan menghuraikannya. (75:16-19)

Dia maha pemurah. Dialah yang mengajar Quran. (55:1-2)

Kaedah Sembahyang

Pendukung-pendukung Hadis bertanya: Jika kita menolak Hadis, bagaimana kita bersembahyang? Sebenarnya, jawapannya ada di dalam Quran sendiri. Sesiapa yang mengkaji Quran mengetahui bahawa ibadah-ibadah agama, salat, puasa, zakat dan haji telah diajar oleh Tuhan kepada Nabi Ibrahim dan pengikut-pengikutnya dan diperturunkan daripada mereka, generasi, kepada Nabi Muhammad dan pengikut-pengikutnya.

Tuhan kami, jadikanlah kami Muslim (tunduk) kepadaMu, dan daripada keturunan kami biarlah lahir suatu bangsa Muslim (yang tunduk) kepadaMu. Ajarkanlah kami bagaimana hendak mengamalkan ibadah-ibadah agama kami, dan ampunilah kami; Kau maha pengampun, maha penyayang. (2:128)

Quran juga memberitahu kepada kami bahawa orang-orang Arab sebelum Muhammad sudah mengamalkan salat:

Salat mereka di rumah suci tidak lain daripada penipuan dan kesesatan. (8:35);

dan wahyu-wahyu Quran yang paling awal sudah menyebut salat dan zakat, membukttikan bahawa ibadah-ibadah ini sudah terkenal di kalangan orang Arab. Wahyu ketiga, Surah Al-Muzzammil (73) ayat 20, menyatakan:

Oleh yang demikian bacalah apa yang mampu olehmu darinya (Quran), dan amalkanlah salat dan berikanlah zakat, dan pinjamkanlah Tuhan satu pinjaman kebajikan.

Periwayat Nabi yang pertama, Ibn Ishaq, mencatat dalam sirahnya bahawa sebelum beliau diangkat menjadi rasul, Muhammad mengunjungi Gua Hira’ tiap-tiap tahun dalam bulan Ramadan untuk berhening cipta dan bersembahyang, dan memberi makan kepada orang-orang miskin yang datang kepadanya.¹⁹ Ibn Ishaq juga mencatat bahawa sebelum Nabi israk dan mikraj pada malam bersejarah itu, Nabi bersembahyang isyak’ di rumah Umm Hani.²⁰ Kesemua fakta ini menafikan laporan-laporan Hadis yang menyatakan bahawa ibadah sembahyang diperintahkan oleh Tuhan kepada Nabi pada malam israk dan mikraj.

Berhubung dengan kaedah-kaedah salat (waktu, rakaat dan gerak-gerinya), tidak syak lagi bahawa amalan yang dilakukan oleh umat Islam sekarang, pada dasarnya, berpunca daripada amalan Nabi Ibrahim dan pengikut-pengikutnya, dan kaedah-kaedah ini diperturunkan, generasi demi generasi, hingga kepada Nabi Muhammad dan pengikut-pengikutnya. Namun demikian, Quran telah juga menyatakan beberapa perincian kaedah salat: umpamanya, semua lima waktunya (11:114, 17:78, 24:58, 2:238, 30:17-18 dan 20:130); perbuatan rukuk dan sujud (22:77); meringkaskan sembahyang dalam perjalanan (4:101); bentuk yang boleh disesuaikan dalam keadaan perang dan keadaan luar biasa (2:239); berpakaian elok (7:31); cara bacaan yang sederhana (17:110); jangan menyerukan selain Allah dalam sembahyang (72:18) dan cara-cara wuduk (5:6 dan 4:43). Jadi, walaupun perincian gerak-geri salat tidak diberi dalam Quran, banyak perincian kaedah ada diberikan.

Juga Quran mengajar kita supaya jangan mempertikai bentuk dan kaedah. Bentuk dan kaedah tidak begitu penting jika dibandingkan dengan tujuan. Apa yang penting ialah kebaikan dan kejujuran untuk melakukan kebaikan.

Kebaikan bukanlah berpaling ke Timur atau ke Barat. Kebaikan ialah beriman kepada Tuhan, hari kiamat, malaikat-malaikat, kitab-kitab dan nabi-nabi; dan mendermakan wang yang kita sayangi kepada kaum keluarga, anak-anak yatim, orang-orang miskin, orang-orang asing, pengemis-pengemis, dan membebaskan hamba-abdi, dan melaksanakan salat dan zakat, dan menunaikan janji-janji yang dibuat, dan tetap teguh menghadapi bencana, kesusahan dan peperangan. Inilah mereka yang benar; inilah mereka yang baik. (2:177)

Tahukah engkau siapa yang menolak keimanan? Dia yang mengabaikan anak-anak yatim. Dan tidak pernah menganjurkan diberi makanan kepada orang-orang miskin. Oleh itu, celakalah mereka yang melaksanakan salat. Sedangkan mereka lalai tentang salat mereka. Mereka hanya menunjuk. Dan enggan bersedekah. (107:1-7)

Ada hikmahnya yang besar mengapa Tuhan tidak memperincikan bentuk dan kaedah salat dalam Quran. Pertama, kerana bentuk dan kaedah ini telah diajar kepada Nabi Ibrahim dan pengikut-pengikutnya, dan disahkan untuk diikut oleh umat Muhammad. Kedua, kerana bentuk dan kaedah tidak begitu penting, dan Tuhan ingin memberi kelonggaran kepada umat Muhammad supaya mereka boleh melakukan salat mereka dalam keadaan apa juga, seperti dalam perjalanan jauh, dalam peperangan, di Kutub Utara, atau di angkasa lepas, mengikut cara yang sesuai. Peristiwa Putera sultan Salman dari Arab Saudi yang turut serta dalam kapal angkasa Amerika, Discovery pada Jun 1985 meminta perunjuk daripada tokoh-tokoh agama negaranya bagaimana hendak bersembahyang di dalam kapal angkasa itu bukan saja telah menimbulkan pertentangan di kalangan ulama yang jumud dan anti-sains, tetapi adalah satu peringatan yang amat baik kepada umat Islam supaya kembali dan berpegang kepada Quran dan jangan mempertikai bentuk dan kaedah.

Sambongan: Hujah ‘Nabi Satu Teladan Baik’

JALAN KE HADAPAN: POLITIK MALAYSIA

PASCA PILIHANRAYA UMUM KE-12

Oleh: Kassim Ahmad

18 Mac, 2008

Katakanlah, “Tuhan kami, pemilik segala kedaulatan! Engkau memberikan kedaulatan kepada siapa yang Engkau pilih. Engkau melucutkan kedaulatan daripada siapa yang Engkau pilih. Engkau mengurniakan maruah kepada siapa yang Engkau pilih, serta menghinakan siapa yang Engkau pilih. Pada tangan-Mu segala kebaikan. Di atas segala sesuatu, Engkau berkuasa. Engkau memasukkan malam ke dalam siang dan memasukkan siang ke dalam malam. Engkau mengeluarkan yang hidup daripada yang mati, dan mengeluarkan yang mati daripada yang hidup, dan Engkau memberi rezeki kepada siapa yang Engkau pilih tanpa hisab.” – Quran, 3: 26-27

Keputusan Pilihanraya Umum Malaysia yang ke-12 telah meninggalkan kesan-kesan yang besar dan membawa kemungkinan-kemungkinan dan harapan untuk suatu politik baru di negara kita. Dalam artikel ini, kita akan mengkaji kemungkinan-kemungkinan dan harapan ini.

Perlu kita mengelak pandangan hidup liberalisme yang tidak berpijak di bumi nyata. Persekutuan Tanah Melayu, atau Malaya, dan kemudian Malaysia, lahir dalam suatu konteks sejarah dan budaya – dari Kesultanan Melayu Melaka atau Empayar Melaka, dalam kenteks sejarah dan budaya yang dikenal dengan istilah Alam Melayu, atau Kepulauan Melayu, atau Nusantara. Institusi Raja-raja Melayu dan Yang Dipertuan Agung, sebagai kuasa yang berdaulat, kedudukan bahasa Melayu dan agama Islam dan lain-lain yang bersangkutan, menunjukan keterikatan Malaysia Baru dengan konteks sejarahnya.

Inilah yang dirujukkan sebagai Ketuanan Melayu. Ini dimensi sejarah negara kita. Di samping itu, kita sedang menuju ke arah pembinaan sebuah bangsa baru, Bangsa Malaysia. Apabila Singapura masuk Malaysia dalam tahun 1963, PAP menonjolkan slogan “Malaysia Malaysia” yang akhirnya membawanya tersingkir dari Malaysia. Setelah lebih empat puluh tahun, konsep Bangsa Malaysia telah diutarakan oleh Kerajaan kita sendiri dalam Kertas Gagasan Wawasan 2020. Ini menunjukkan tidak ada percanggah asas dalam gagasan Malaysia “Ketuanan Melayu” dengan gagasan Malaysia “Bangsa Malaysia”. Gagasan ini gasasan yang realistik, berpijak di bumi nyata, padahal gagasan liberal gagasan yang wujud dalam vakum dan tidak boleh dicapai.

Walaupun konsep kongsi kuasa dalam gabungan parti B.N. berbentuk parti-parti dari sesuatu kaum, ia ditonjolkan sebagai tidak perkuaman. Pada praktiknya, ia tidak benar. Malah pemimpin-pemimpinnya masing-masing ingin membuktikan bahawa merekalah wira dan pejuang kaum itu. Pemimpin-pemimpin seperti ini mengobankan prinsip serta mendakap oporcunisma. Lama-kelamaan perjuangan untuk membela bangsa merosot menjadi oporcumisme untuk merebut jawatan, pangkat dan kekayaan. Kes-kes kegagalan B.N. menawan kembali Kelantan dan kehilangan empat negeri lain membuktikan keterpencilan B.N. dari rakyat jelata, termasuk dari orang Melayu sendiri. Masa sudah berubah.

Sekarang bunyi suara supaya UMNO dan PAS bersatu. Ini patut dilakukan pada awal dulu. Malah sejarah membuktikan bahawa PAS sebagian dari UMNO yang kemudian berpecah untuk menubuhkan sebuah parti yang berasingan. Kedua-dua UMNO dan PAS tidak menunjukkan komitmen yang mendalam untuk kedua-duanya bersatu. Setelah lima puluh tahun fikiran rakyat sudah berubah. Parti-parti yang dibentuk mengikut kaum, nampaknya, dari keputusan piliharaya umum ke-12 ini, telah ditolak oleh rakyat semua kaum. Kita tidak mungkin berbalik ke zaman itu lagi.

Namun demikian gagasan besar “Bangsa Malaysia” masih samar. Bangsa Malaysia bersifat Melayu, atau Cina, atau India, atau apa? Soal ini penting dan mendefinasikan Malaysia dalam konteks sejarah dan budayanya, yang telah kita sebutkan tadi. Barisan Nasional, khasnya parti UMNO yang menjadi tulang-belakangnya, dalam masa yang lama yang diberikan sejarah, gagal memperteguh dan memantapkan sifat Malaysia ini melalui sistem pendidikannya dan melalui dasar-dasar kebebasan dan persamaan dalam hal-hal agama dan kebudayaan.

Islam yang termaktub dalam Perlembagaan Negara sebagai “agama rasmi” atau “agama negara” telah ditafsirkan secara sempit untuk memaksakan tafsiran itu secara tidak adil kepada semua semua kumpulan agama. Kebebasan agama yang mutlak dijaminkan oleh Tuhan dalam Quran dalam ayat yang masyhur (2: 26): “Tiada paksaan dalam agama. Jalan yang betul sekarang telah jelas dari jalan yang salah.” Di samping itu, Malaysia telah didefinasikan sebagai sebuah “negara Islam” dengan implikasi dinobatkan undang-undang Syariah. Harus disedari bahawa apa yang dikatakan undang-undang Syariah ialah ciptaan kaum fukaha (golongan peguam klasik) yang kebanyakannya tiada dalam Quran, malah sesetengahnya bercanggah dengan ajaran-ajaran Quran. Inilah yang menyebabkan kes-kes konflik agama, seperti kes Lina Joy dan lain-lain, dalam masa beberapa tahun kebelakangan ini.

Perhatikan bahawa dalam Perlembagaan Madinah yang masyhur itu, yang digubal sendiri oleh Nabi Muhammad sendiri, tiada langsung tersebut istilah “negara Islam” atau istilah “Hukum Hudud”. Konsep yang ada dalam Quran ialah “sebuah negara yang baik di bawah kedaulatan Tuhan yang pengampun.” (Quran, 34: 15) Quran memerintahkan kita, apabila kita menjadi pemerintah, supaya memerintah dengan adil. Undang-undang kesiksaan yang dianjurkan oleh Quran harus dicirikan oleh dua prinsip saja, iaitu keadilan dan ihsan. Pemerintahan-pemerintahan yang mengikut prinsip-prinsip ini layak digolongkan sebagai pemerintahan-pemerintahan yang diredai Tuhan.

Dengan perubahan-perubahan yang telah dibawa oleh pilihanraya umum yang lalu, kita tersua dengan kemungkinan-kemungkinan dan harapan yang baru. Dalam dunia dalam masa lima puluh tahun yang lalu atau lebih, kita diperlihatkan dengan tiga contoh sistem pemerintahan yan besar, iaitu (a) sistem kapitalis liberal, (b) sistem sosialis komunis, dan (c) sistem teokrasi agama. Untuk masa lima puluh tahun yang lalu, pada dasarnya, kita mengamalkan sistem kapitalis liberal. Bagi kita, sistem ini sudah gagal. Sistem kedua dan ketiga juga sudah terbukti gagal di tempat-tempat lain. Pada saat ini, kita ada satu peluang keemasan dan bersejarah untuk meneroka satu jalan baru bagi kita. Kita mesti mencari “Jalan Yang Lurus”, bebas dari penyelewengan-penyelewangan yang disebut dalam ayat suci dalam surah Al-Fatehah (1: 6-7).

Saya akan menggarsikan beberapa ciri penting dalam sistem baru yang harus kita teroka bagi bangsa kita.

Pertama, ketaatan kita yang asas ialah kepada bangsa dan nusa di atas dasar kebaikan, bukan kepada parti atau suku-kaum. Agama hak masing-masing dan bebas.

Kedua, bangsa Malaysia satu, bukan dua atau tiga. Pada dasarnya, pemerintahan di pusat dan di negeri-negeri harus bekerjasama untuk memajukan Malaysia. Sistem “Kerajaan-Pembangkang” sebenarnya kita tiru dari Barat, dan tidak selaras dengan tradisi dan agama kita.

Ketiga, pemerintah, di Pusat atau Negeri, sama ada dari parti apa pun, mesti memerintah dengan adil.

Keempat, pemimpin-pemimpin kita mesti dipilih dari mereka yang layak dari segi kebolehan dan moral.

Kelima, kita mesti menggunakan kaedah perundingan dalam pemerintahan, dalam parti dan dalam masyarakat untuk menyelesaikan semua masalah kita. Cara diktator dan autokratik dilarang.

Keenam, Bangsa Malaysia sebahagian dari Dunia Antarabangsa. Di satu pihak, kita harus mempertahankan kedaulatan bangsa dan negara kita dari pencerobohan bangsa-bangsa lain, dan, di pihak lain, kita harus bekerjasama dengan semua bangsa untuk kebaikan dunia.

Melihat kepada perkembangan-perkembangan yang berlaku dalam masa tidak sampai dua minggu ini, kita berasa optimis bahawa negara kita akan selamat, aman dan terus maju. Kerjasama antara parti-parti Barisan Alternatif dan sikap mereka yang kostruktif terhadap pemerintahan Pusat, yang dipegang oleh B.N., menggalakkan. Kita harap semua pihak akan memegang teguh kepada politik berprinsip dan membuang politik oporcunis yang lama, yang telah mendatang bencana kepada mereka yang telah mengamalkannya. Kita harap B.A. akan mengotai janji-janji mereka. Kita harap B.N., khasnya UMNO, akan membuat perubahan-perubahan yang akan membolehkan mereka mendapatkan semula sokongan rakyat dan memainkan peranan mereka yang positif dalam perkembangan negara kita seterusnya. Seperti yang diajar dalam Quran, hendaklah kita berlumba-lumba untuk membuat kebaikan.

Kassim Ahmad seorang penulis bebas Malaysia. Beliau boleh dihubungi di kassim1234@gmail.com Laman web beliau http://www.kassimahmad.blogspot.com/

Hadis: Satu Penilian Semula #8

Peranan Nabi Sebagai Pemimpin (‘Ulil-Amr’)

Ayat 7, Surah 59 dan ayat 65, Surah 4 yang telah kita petik di atas memperlihatkan Nabi dalam peranannya sebagai pemimpin atau ketua, dan juga sebagai hakim. Konsep pemimpin terkandung dalam ungkapan ulil-amr (‘mereka yang berkuasa’) dalam ayat pertama tadi (4:59). Dalam ayat ini Muhammad memegang dua peranan: rasul kepada manusia (yang menyeru dengan Quran), dan pemimpin kepada masyarakatnya. Sebagai pemimpin kepada masyarakatnya dengan kuasa ulil-amr, beliau perlu ditaati oleh masyarakat itu: sama ada sebagai kepala negara, ketua kerajaan, hakim atau penglima perang. Sebagai pemimpin, ketaatan kepada beliau bersyarat: yakni tertakluk kepada syarat perintah-perintahnya tidak bercanggah dengan Quran, dan juga syarat perintah-perintahnya terbatas kepada masyarakatnya saja.

Oleh yang demikian, bila kononnya ada hadis yang menyatakan hukum zina ialah rejam hingga mati, hadis ini tidak terpakai, kerana ia melanggar ketentuan Quran.¹³ Demikian juga dengan contoh zakat. Kaedah-kaedah zakat yang ditentukan oleh Nabi (barang-barang yang dikenakan zakat dan kadarnya) telah ditentukan mengikut keadaan pada waktu itu, dan tidak semestinya diikuti oleh masyarakat-masyarakat Islam kemudian, walaupun boleh dijadikan contoh. Inilah contoh kebijaksanaan Ilahi yang tidak menentukan banyak perkara, khasnya kaedah-kaedah yang berhubung dengan sosio-budaya, dalam kitabNya – untuk memberi kebebasan kepada manusia menentukan kaedah-kaedah itu mengikut keperluan dan keadaan masing-masing.¹⁴

Wahai Nabi, jika orang-orang mukmin wanita datang kepadamu dan berikrar mereka tidak akan mempersekutukan Tuhan, tidak akan mencuri, tidak akan melakukan zina, tidak akan membunuh anak-anak mereka, tidak akan menyatakan dusta, dan tidak akan membantah kau bila engkau benar, engkau kenalah menerima ikrar mereka, serta memohon Tuhan mengampuni mereka. (60:12)

Apa-apa kebaikan yang berlaku kepadamu (Wahai Muhammad) adalah daripada Tuhan. Apa-apa keburukan yang berlaku kepadamu adalah daripadamu. Kami telah menghantar engkau sebagai utusan kepada rakyat, dan Tuhan cukup sebagai saksi. Barangsiapa taat kepada rasul taat kepada Tuhan. Mengenai mereka yang berpaling, kami tidak menghantar engkau sebagai penjaga mereka. (4:79-80)

Setelah beliau wafat, pimpinan beliau serta ketaatan kepada pimpinan beliau sebagai pemimpin masyarakat Islam pertama terhenti dengan sendirinya. Tetapi, sebagai rasul pembawa wahyu, tegasnya Quran, pimpinan beliau dan ketaatan kepada beliau terus berlaku hingga hari kiamat. Kekeliruan di antara dua peranan beliau yang berbeza inilah yang menjadi punca kekacauan di antara Quran dan Hadis/Sunnah.

Di bawah konsep umum ketaatan kepada Nabi ini juga kaum ahlul-Hadis membina konsep Nabi sebagai penggubal undang-undang, mengadakan undang-undang baru selain daripada yang terdapat dalam Quran. Dr. Mahmud Saedon memetik pendapat Abdul Wahab Khallaf bahawa “Al-Sunnah…membina dan menthabitkan beberapa hukum yang tidak disebut oleh al-Quran.”¹⁵ Dr. Saedon memetik ayat Quran berikut sebagai sandarannya:

Juga bagi mereka yang mengikuti rasul, nabi ummi, yang mereka dapati tercatat dalam kitab-kitab Taurat dan Injil mereka. Beliau menyuruh mereka berbuat baik dan menjauhi kejahatan, dan beliau menghalalkan bagi mereka benda-benda yang baik dan mengharamkan benda-benda yang buruk, dan membebaskan mereka dari bebanan-bebanan perjanjian mereka dan membuang belenggu-belenggu yang mengikat mereka. (7:157)

Tetapi nyatalah ayat ini tidak membawa makna Nabi mengadakan undang-undang dan peraturan-peraturan baru, seperti yang didakwa oleh kaum ahlul-Hadis. Maknanya syariat yang dibawa oleh Nabi Muhammad, yang terkandung dalam Quran, lebih ringan daripada syariat-syariat Nabi Muda dan Nabi Isa. Muhammad Asad, dalam tafsir beliau, mengulas ayat tersebut demikian: “(Ini) merujuk kepada banyak upacara dan kewajipan yang keras yang diperundang-undangkan dalam syariat Musa, dan juga kecenderungan untuk pertapaan yang ternyata dalam ajaran-ajaran Injil. Oleh yang demikian, Quran menyatakan bahawa ‘bebanan-bebanan dan belenggu-belenggu’ yang ditujukan sebagai satu kaedah disiplin rohaniah bagi masyarakat-masyarakat tertentu dan bagi tahap-tahap tertentu dalam perkembangan manusia, tidak perlu lagi, bagi perutusan Tuhan kepada manusia telah mencapai peringkat universal dan akhir dalam ajaran-ajaran nabi terakhir, Muhammad.”¹⁶

Bukan saja ayat-ayat di atas tidak membuktikan Nabi Muhammad sebagai pembuat undang-undang di luar Quran, Quran sendiri dengan tegas menolak kemungkinan ini. Contohnya:

Apakah akan kucari selain Tuhan sebagai sumber undang, sedang Dia telah menurunkan kitab ini kepadamu dengan terperincinya? (6:114)

Perkataan Tuhanmu lengkap dengan benar dan adilnya. Tidak apa pun yang boleh memansuhkan kalimahNya. (6:115)

Kami tidak meninggalkan suatu pun daripada kitab ini. (6:38)

Patutkah kami perlakukan orang-orang mukmin seperti orang-orang berdosa? Betapakah hal kamu? Adakah kamu sebuah buku lain yang kamu pakai? Yang memberi kepada kamu apa-apa yang kamu kehendaki? (68:35:38)

Empat ayat di atas lebih dari cukup untuk menolak dakwaan ahlul-Hadis bahawa Nabi pembuat undang-undang di luar Quran, dan untuk mensahkan bahawa hanya Quran sumber undang-undang bagi umat Muhammad. Ini tidak bermakna Nabi sebagai ulil-amr tidak pernah dan tidak boleh membuat keputusan-keputusan hukum bagi masyarakatnya, seperti kadar zakat yang tidak disebut dalam Quran tetapi yang telah diputuskan oleh beliau untuk masyarakat dan zaman itu.

Ini juga tidak bermakna manusia, melalui ulul-amr mereka masing-masing, tidak boleh membuat peraturan-peraturan yang diperlukan dari semasa ke semasa mengikut keadaan. Ini pun memang telah dibuat. Nabi Muhammad sendiri telah menggubal sebuah perlembagaan untuk negara-kota Madinah bila beliau dan pengikut-pengikutnya terpaksa berhijrah ke sana. Namun demikian, Piagam Madinah, yang memang merupakan sebuah hadi/sunnah, tidak mengikat umat Islam, sepertimana Quran mengikat kita. Perbezaan di antara undang-undang Quran dengan peraturan-peraturan manusia (termasuk yang dibuat oleh Muhammad sebagai ketua kerajaan) ialah yang pertama bersifat mutlak dan universal, sedangkan yang kedua bersifat relatif dan setempat.

Sambongan: Hujah ‘Nabi Penghurai dan Pentafsir Quran’

KEPUTUSAN PILIHANRAYA UMUM KE-12

MAKNA, IMPLIKASI DAN CABARAN

Oleh: Kassim Ahmad

11 Mac, 2008

Habuk dan debu yang berterbangan berpusing-pusing dua minggu yang lalu di udara Malaysia sudah turun dan mendap ke bumi. Matahari terbit seperti selalu dan udara kembali tenang. Pilihanraya Umum Malaysia ke-12 telah datang dan pergi, membawa ombak, sampah-sarap dan meninggalkan lumpur di pantai-pantai. Kita penghuni bumi Malaysia terpaksa mencari jalan untuk meneruskan perjalannan kita di tengah-tengah rahmat dan bencana yang telah berlaku. Rahmat keramat anak kita yang angkuh telah jatuh dari ketinggiannya; bencana kerana dia anak kita.

Buat pertama kali dalam sejarah Malaysia merdeka, gabungan parti utama Perikatan/Barisan Nasional gagal mendapat dua pertiga kerusi parlimen dan kehilangan lima buah negeri kepada parti pembangkang. Negeri-negeri ini termasuk yang termaju di Malaysia -- Selangor dan Pulau Pinang, dan juga Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur. Nyatalah suatu perubahan besar telah dibuat oleh rakyat Malaysia berbilang kaum. Setelah lebih lima puluh tahun di bawah pentadbiran mereka, rakyat berbilang kaum telah mula kecewa, marah dan hilang kepercayaan terhadap mereka. Gabungan Barisan Nasional, khasnya parti UMNO, yang dulunya begitu yakin dengan kekuatan mereka dan sokongan rakyat terhadap mereka, dalam sekedip mata, telah dijadikan rendah dan hina oleh gabungan kekuatan rakyat yang disalurkan melalui tiga buah parti pembangkang.

Kepada B.N. ia nyata suatu amaran keras: “Perbaiki diri kamu, atau kami akan hapuskan kamu!” Perbaiki diri -- inilah yang harus dilakukan oleh B.N, khansya UMNO, sekarang. Suatu krikitikan diri yang menyeluruh dan mendalam harus dibuat dengan segera. Falsafah perjuangan, (adakah bersifat kebangsaan, humanis, demokratik dan internasionalis?) semangat perjuangan (adakah bertujuan membela rakyat?), pembangunan dan pendidikan parti (adakah selaras dengan falsafah perjuangan tadi?), dasar pemerintahan (adakah adil dan demokratik?), pelaksanaan dasar , dan gaya pemerinthan – semua ini, dan lain-lain yang bersangkutan, mesti diletak di bawah teropong kritikan. Dalam masa setahun ia harus selesai dan mula dilaksanakan. Inilah yang harus mereka lakukan. Tidak kurang dari satu revolusi! Kerana daki sudah tebal! Kemerosotan telah dibiarkan terlalu lama! Alang-alang hendak berjuang untuk bangsa, tidak kurang dari ini yang harus mereka lakukan.

Bolehkah mereka lakukan? Tanggungjawab ini tanggungjawab kolektif. Abdullah Ahmad Badawi, selaku pemimpin No. 1, harus mengambil inisiatif untuk melakukan perubahan ini. Tetapi Majlis Tertinggi UMNO dan Perhimpunan Agung UMNO secara kolektif memikul tanggungjawab untuk melakukan perubahan ini. Jika mereka gagal melakukan ini, sejarah akan berulang. Mungkin ia tidak akan menunggu empat atau lima tahun lagi dalam pilihanraya umum ke-13. Sekarang zaman Sains dan Teknologi Tinggi. Masa berjalan sepuluh kali, malah seratus kali, lebih cepat!

Ada orang bercakap tentang kemunculan sistem dwiparti di Malaysia. Sistem ini timbul dalam sejarah Eropah – yang bercakap tentang check and balance, sekatan dan imbangan. Ini hanya satu kaedah sejarah. Tuhan Maha Kaya: Dia ada banyak kaedah untuk mencapai tujuan-Nya. Menasabahkah diri kita dibelah dua? Mengapa tidak bergerak sebagai satu badan dan minda yang utuh? Jadi, jangan kita bataskan diri kita kepada satu kaedah saja.

Sekarang tiga buah parti pembangkang, DAP, PAS dan PKR, telah dicampak oleh keadaan ke dalam lautan politik Malaysia untuk menguji kebolehan mereka memerintah lima buah negeri, pendek kata, untuk memerintah Malaysia. Bolehkah mereka berbuat demikian? Lebih baik daripaya yang telah ditunjukkan oleh B.N.?

Satu peluang keemasan telah diberi kepada mereka oleh rakyat Malaysia. Kita harap mereka akan menyesuaikan diri mereka dengan kehendak rakyat, berdasarkan falsafah politik yang telah kita gariskan di atas. Kita harap mereka tidak akan terperangkap dan mengurung diri mereka dalam penjara puak kecil masing-masing. Kita harap mereka akan meletakkan kepentingan rakyat semua kaum mengatasi kepentingan sempit kepartian masing-masing. Kita harap mereka akan berpegang teuh kepada janji mereka kepada rakyat.

Satu daripada kelemahan UMNO dan parti-parti gabungan dalam B.N. ialah kemerosotan mereka menjadi parti elit, terpisah dari rakyat dan tenggelam dalam lembah kepentingan diri dan hawa-nafsu. Tiga parti pembangkang (istilah “pembangkang” ini sebenarnya tidak sesuai) yang sekarang tercampak ke atas peterana kuasa mesti elak dari bahaya ini. Jadilah dan didiklah diri masing-masing sebagai manusia yang bermoral dan beramanh tinggi. Manusia makhluk yang berakal dan bebas membentuk dirinya. Contoh Khalifah Omar Ibni Khattab, yang dulunya seorang kepala samseng di kota Mekah, berubah menjadi seorang pejuang yang berani dan kemudian menjadi khalifah Islam yang terbilang, satu pengajaran yang bersinar di sepanjang zaman.

Bolehkah mereka berbuat demikian? Kemungkinannya memang ada. Mereka perlu berusaha ke arah itu. Rakyat yang telah meletak mereka di situ perlu memainkan peranan yang aktif, kreatif dan konstruktif untuk mendesak dan membolehkan mereka memainkan peranan yan patut mereka mainkan.

Kassim Ahmad seorang penulis bebas Malaysia. Beliau boleh dihubungi di kassim1234@gmail.com Laman web beliau www.kassimahmad.blospot.com

Hadis: Satu Penilian Semula #7

Perkataan-Perkataan ‘Sunnah’ dan ‘Hadis dalam Quran

Selanjutnya, sungguh menarik kalau kita perhatikan penggunaan perkataan-perkataan ‘sunnah’ dan ‘hadis’ dalam Quran. Perkataan ‘sunnah’ digunakan dengan tiga makna: institusi atau adat-resam, kelakuan, tabiat atau sistem, dan nasib. Tiada satu pun perkataan ‘sunnah’ merujuk kepada kelakuan atau tabiat Nabi. Banyak perkataan ‘sunnah’ merujuk kepada sistem Tuhan, seperti:

Demikianlah dengan semua rasul yang lalu, dan engkau akan mendapati sunnah kami tidak berubah. (17:77)

Inilah sunnah Tuhan yang senantiasa berlaku. Sunnah Tuhan tidak berubah-ubah. (48:23)

Nabi memberitahu kepada setengah isterinya suatu rahsia (hadis), tetapi seorang daripada mereka membocorkannya…” (66:3)

Sebaliknya, perkataan ‘hadis’ digunakan sebanyak sebelas kali dalam Quran untuk merujuk kepada Quran. Umpamanya:

Inilah wahyu-wahyu Tuhan yang kami bacakan kepadamua dengan sebenarnya; hadis yang manakah selain wahyu-wahyu ini yang mereka percayai? (45:6)

Tuhan menurunkan hadis terbaik, sebuah kitab yang tidak bercanggah, dan menyatakan kedua-dua jalan (ke syurga dan neraka). (39:23)

Ini sebuah kitab yang mulia. Dalam sebuah kitab yang sepenuhnya terpelihara. Tiada siapa boleh menyentuhnya kecuali yang terbaik. Ini sebuah wahyu dari Tuhan sekalian alam. Kamu ingin mengelak hadis inikah? (56:77-81)

Perlu diperhatikan juga bahawa dalam Quran perkataan ‘hadis’ digunakan dalam dua pengertian yang bertentangan untuk membezakan antara yang benar dengan yang palsu. Hadis Quran diungkapkan sebagai ‘hadis terbaik’ (ahsan’al-hadis) dalam ayat 23, Surah 39, yang telah kita petik di atas dan hadis-hadis lain diungkapkan sebagai ‘omong kosong’ (lahw’al-hadis) dalam ayat 6, Surah 31. Ayat ini sepenuhnya berbunyi:

Setengah orang menegakkan omong kosong (lahw’al-hadis) untuk menyesatkan manusia dari jalan Tuhan tanpa pengetahuan, dan untuk memperolok-olokkannya. Mereka akan mendapat seksaan yang menghinakan.

Untuk menguatkan lagi dakwaan mereka bahawa Hadis juga wahyu, kaum ahlul-Hadis mendatangkan ayat Quran berikut, yang telah pun kita sebutkan:

Beliau tidak bercakap menurut keinginannya sendiri. Ini wahyu Ilahi. (53:3-4)

Sambil memetik ayat ini, Fazlul Karim menyatakan: “Quran menggesa rakyat mempercayai Hadis Nabi sebagai tidak lain daripada wahyu juga…Perbezaan di antara kedua-duanya hanyalah manakala Quran diwahyukan tanpa bentuk huruf dan perkataan.”⁴ Tetapi, jika kita meneliti konteks ayat-ayat tersebut, nyatalah ayat-ayat ini merujuk kepada proses wahyu dan bukan kepada percakapan biasa beliau. Perhatikan konteksnya:

Demi bintang jatuh. Kawanmu tiadalah sesat, atau pendusta. Dia tidak bercakap menurut keinginannya sendiri. Ini wahyu Ilahi. Satu ajaran daripada yang amat kuat. Pemilik kuasa tertinggi, yang mengendalikan (semua kuasa). Dari ukuf tertinggi. Ia menghampiri dengan bergerak turun. Hingga ia datang sedekat-dekatnya. Lalu ia wahyukan kepada hambaNya apa yang Ia wahyukan. (53:1-10)

Ayat-ayat ini nyata memerikan proses wahyu yang disampaikan kepada Nabi Muhammad. Hal ini disahkan oleh ahli-ahli tafsir yang masyhur.⁵ Di mana dan bagaimana wahyu itu diberikan, tidak ada manusia yang mengetahui, tetapi ayat-ayat tersebut jelas merujuk kepada proses wahyu, dan bukan kepada percakapan biasa Nabi. Bahawa Muhammad juga seorang manusia biasa atelah diterangkan dalam Quran⁶ dan telah dibuktikan dengan menunjukkan kepada beberapa kesilapan yang telah dilakukannya dalam Quran⁷ dan juga dalam beberapa buah hadis.⁸

Hujah Fazlul Karim di atas bahawa Hadis ialah wahyu tanpa bentuk huruf dan perkataan dibantah dan dibatalkan oleh ayat Quran sendiri yang menegaskan bahawa Nabi Muhammad berpegang kepada kalimah Allah.⁹ Jadi, mengikut Nabi Muhammad bermakna berpegang kepada Quran, dan bukan Hadis/Sunnah.

Hujah ‘Taat Kepada Rasul’: Bermakna ‘Berpegang Kepada Hadis’

Alasan pokok kedua yang didatangkan oleh ahlul-Hadis berhubung dengan perintah Tuhan menyuruh orang-orang mukmin mentaati rasul, yang telah mereka salah-tafsirkan sebagai berpegang kepada Hadis/Sunnah. Imam Shafi’i menggunakan hujah ini sebagai hujah pokok dan mengulangnya berkali-kali dalam buku beliau, al-Risala. Beliau berkata: “Tetapi apa juga yang ditetapkan oleh beliau dalam sunnah telah diperintahkan kita taati oleh Tuhan, dan Dia menganggap ketaatan [kita] kepadanya sebagai ketaatan kepadaNya, dan keingkaran [kita] mentaatinya sebagai keingkaran kepadaNya, yang tidak akan dimaafkan…”¹⁰ Di antara ayat-ayat Quran yang digunakan oleh ahlul-Hadis untuk menyandarkan pendapat ini ialah:

Wahai kamu yang beriman hendaklah kamu taat kepada Tuhan dan hendaklah kamu taat kepada rasul dan kepada mereka yang berkuasa di antara kamu. (4:59)

Apa-apa harta rampasan perang yang diberi oleh rasul kepadamu hendaklah kamu terima, dan apa yang ditegahnya hendaklah kamu tinggalkan. (59:7)¹¹

Tidak! Oleh Tuhanmu mereka tidak akan dianggap beriman sehingga mereka meminta engkau menghakimi mereka, kemudian tidak teragak-agak di dalam hati mereka mengenai keputusanmu, dan sehingga mereka tunduk sepenuhnya. (4:65)

Ada dua idea yang hendak diketengahkan oleh pendukung-pendukung Hadis di sini. Pertama, Nabi harus dipatuhi tanpa syarat, sama ada sebagai rasul atau sebagai pemimpin dan hakim, dan kedua, kepatuhan kepada Nabi bermakna berpegang kepada Hadis/Sunnah. Benarkah pendapat ini? Dalam ayat pertama, ketaatan kepada rasul bermakna ketaatan kepada Tuhan, kerana rasul utusan Tuhan, yang menyampaikan Quran. Quran memaklumi kita bahawa, “Satu-satunya tugas rasul ialah menyampaikan perutusan.”¹² Perhatikan juga bahawa Tuhan menggunakan perkataan ‘rasul’dan tidak ‘Muhammad’ dalam ayat itu. Ini terang menunjukkan bahawa perutusan rasul yang dikehendaki kita taat, dan bukan perkataan Muhammad.

Bahawa ketaatan kepada rasul bermakna ketaatan kepada Tuhan dapat dibuktikan lagi dari ayat-ayat Quran yang banyak yang menyuruh manusia tunduk kepada Tuhan semata-mata, umpamanya:

Katakanlah, ‘Aku menggesa kamu melakukan satu perkara: bahawa kamu tunduk sepenuhnya kepada Tuhan berpasang-pasang atau seorang diri, kemudian berfikir’. (34:46)

Kenalah kamu berpegang kepada Tuhan supaya kamu beroleh rahmat. (49:10)

Barangsiapa menundukkan dirinya kepada Tuhan dan berbuat baik telah berpegang kepada ikatan yang kuat. (31:22)

Hendaklah kamu patuh kepada Tuhanmu dan tunduk sepenuhnya kepadaNya sebelum seksaan datang kepadamu; kemudian kamu akan mendapati terlalu lewat untuk mendapat pertolongan. (39:54)

Ayat-ayat Quran mentafsirkan satu sama lain. Nyatalah ayat-ayat di atas menjelaskan makna ketaatan kepada rasul, yang membawa makna ketaatan kepada Tuhan, kerana Tuhan tidak datang kepada manusia kecuali melalui rasul-rasulNya.

Sambongan: Peranan Nabi Sebagai Pemimpin (‘Ulil-Amr’)

Hadis: Satu Penilain Semula #6

BAB II: PENOLAKAN TEORI AHLUL-HADIS

EROPAH MODEN telah berjaya meneroka pelbagai bidang ilmu moden serta menjadi pemimpin dunia dalam bidang ini, khasnya sains dan teknologi, kerana ia berpegang teguh kepada cogankata Zaman Keserlahan yang diberikan ahli falsafah Kant: “Beranilah Mengetahui”. Dunia Islam, di awal zaman kebangkitan semula Islam ini, tidak dapat tidak mestilah mencontohi Eropah, jika ia benar-benar ingin mencapai kebangkitan semula Islam ini. Oleh kerana dalam Islam ilmu bersandar kepada wahyu, maka cogankata kebangkitan semula Islam mestilah berbunyi: “Beranilah mengetahui di bawah bimbingan al-Quran”.

Kajian kita mengenai Hadis/Sunnah perlulah berdasarkan Quran, sanggup meletakkan segala sesuatu yang telah diperkatakan mengenai Hadis di bawah teropong kritikan Quran dan ilmu, dan menerima hanya apa yang lulus dari ujian ini.

Perkataan ‘hadis’ bermakna ‘berita’ atau ‘perutusan’, manakala ‘sunnah’ bermakna ‘undang-undang’ atau ‘kelakuan’. Dalam kesusasteraan Hadis, ‘hadis’ mempunyai makna satu laopran tentang apa yang kononnya telah dikatakan atau dibuat oleh Nabi Muhammad. Oleh yang demikian, walaupun sunnah pada asalnya merujuk kepada amalan Nabi, dalam kesusasteraan Hadis ia mempunyai makna yang sama.

Empat Hujah Kaum Ahlul-Hadis

Ahlul-Hadis atau pelopor-pelopor Hadis/Sunnah, yang tidak muncul dengan terangnya kecuali dalam abad kedua Islam setelah lebih seratus tahun Nabi wafat, semuanya mendakwa bahawa Hadis/Sunnah mendapat kuasa dan peranannya dari Quran. Ini memang semestinya, kerana jika Hadis tidak mempunyai kuasa dalam Quran, ia tertolak dengan sendirinya.

Mereka mengemukakan empat alasan pokok dari Quran, atau, sebenarnya, apa yang mereka faham dari Quran, mengapa Hadis mesti diterima sebagai satu lagi sumber hukum selain daripada Quran. Pertama, Hadis juga merupakan wahyu. Kedua, perintah Tuhan supaya orang-orang mukmin taat kepada rasul bermakna mereka perlu mengikut perintahnya (selain daripada Quran) dan berpegang kepada Hadis/Sunnah. Ketiga, Nabi penjelas dan pentafsir Quran, dan Hadisnya perlu untuk memahami dan melaksanakan arahan-arahan Quran. Keempat, Nabi contoh yang baik bagi orang-orang mukmin, dan contohnya (yakni, Sunnah) perlu diikut oleh orang-orang mukmin.¹

Kita akan membincang dan membahas keempat-empat alasan pokok ini satu-persatu.

Hujah ‘Sunnah Adalah Wahyu’

Dakwaan mereka bahawa Hadis/Sunnah juga wahyu berdasarkan ayat-ayat Quran berikut:

Tuhan kami, bangkitkanlah di antara mereka seorang rasul yang akan membaca wahyu-wahyuMu bagi mereka, dan mengajar mereka kitab dan hikmah, dan membersihkan mereka. (2:129)

Beliau tidak bercakap mengikut keinginannya sendiri. Ini wahyu Ilahi. (53:3-4)

Imam Shafi’i (m.204/820), pengasas teori perundangan Islam klasik, mentafsirkan perkataan ‘hikmah’ dalam ayat pertama di atas dan dalam ayat-ayat yang seumpamanya dengannya sebagai Sunnah atau Hadis. Dalam bukunya, al-Risala, beliau berkata: “Jadi, Tuhan menyebut kitabNya, yakni al-Quran, dan hikmah, dan saya telah mendengar daripada mereka yang mahir dalam Quran – mereka yang saya persetujui – menyatakan bahawa hikmah itu ialah sunnah Rasulullah. Ini samalah seperti perkataan [Tuhan sendiri]; tetapi Tuhan lebih mengetahui! Kerana Quran disebut, diikut dengan Hikmah, kemudian Tuhan menyatakan nikmatNya kepada manusia dengan mengajarkan Quran dengan hikmah. Jadi, tidak mungkin hikmah dikatakan apa-apa selain daripada sunnah Rasulullah…” (tekanan ditambah.)²

Walaupun kita mengakui ketokohan Shafi’i sebagai seorang ahli hukum, kita tidak dapat menerima begitu saja tafsiran beliau mengenai perkataan ‘hikmah’. Tidak dapat tidak, kita harus mengajukan soalan: Adakah munasabah beliau menafsirkan perkataan ‘hikmah’ di sini sebagai Sunnah? Pada pendapat saya, tafsiran ini tidak munasabah. Perhatikan bagaimana beliau, dalam petikan tersebut, bermula dengan mengutip pendapat ahli-ahli yang beliau persetujui dan kemudian melompat kepada kepastian beliau bahawa “hikmah tidak lain adalah sunnah”! Kita tahu bahawa tiap-tiap pendapat boleh dipertikai, tetapi kepastian tidak boleh. Dalam petikan di atas kita melihat Imam Shafi’i melompat daripada pendapat kepada kepastian tanpa memberi hujah-hujah yang kukuh untuk membolehkan kita menerima pendapat tersebut sebagai kepastian. Ini satu contoh penghujahan yang longgar yang tidak boleh diterima dalam kaedah saintifik.

Bila kita mengkaji penggunaan perkataan ‘hikmah’ dalam Quran, jelaslah maksudnya adalah Quran atau ajaran-ajaran Quran juga. Malah Maulana Muhammad Ali dalam tafsirnya menyebut al-Hikmah sebagai salah satu nama Quran. Beliau merujuk kepada ayat 39 Surah 17 sebagai contoh dan bukti: “Inilah sebahagian daripada hikmah yang telah diwahyukan kepadamu oleh Tuhanmu. Amat penting, janganlah engkau mempersekutukan Tuhan. Jika engkau berbuat demikian, engkau akan dicampakkan ke dalam neraka. Dikecam dan dihina.”³

Meneliti ayat-ayat 23-29 surah tersebut, yang disifatkan sebagai hikmah, kita dapati mereka merujuk kepada beberapa ajaran pokok Quran, seperti jangan menyembah selain daripada Tuhan, berbuat baik dan menghormati kedua ibu-bapa, menolong kaum keluarga dan mereka yang susah tanpa membazir, jangan membunuh tanpa keadilan, jangan makan harta anak-anak yatim, tunaikan janji, jangan menipu dalam perniagaan, jangan menerima pendapat-pendapat yang kita sendiri tidak pasti, dan jangan sombong. Dapat dilihat bahawa ini sebahagian daripada ajaran-ajaran etika Quran.

Bukti-bukti lain bahawa perkataan ‘hikmah’ atau ‘hakim’ dengan makna ‘bijaksana’ merujuk kepada Quran dapat dilihat daripada ayat-ayat berikut:

Inilah wahyu-wahyu dan perutusan hakim yang kami bacakan kepadamu. (3:58)

Y.S.; dan Quran ini penuh dengan hikmah. (36:1-2)

H.M. Dan kitab yang nyata ini. Kami telah menjadikannya bacaan dalam bahasa Arab supaya kamu boleh faham. Ia tercatat dalam simpanan kami dalam atau catatan induk, mulia dan penuh hikmah.” (43:1-4)

Hikmah agung (yang telah datang kepada mereka), tetapi amaran-amaran nampaknya tidak berkesan. (54:5)

Juga semua perkataan ‘hakim’ dalam Quran dengan maksud ‘bijaksana’ tanpa kecuali merujuk kepada Tuhan. Umpamanya:

Tuhan kami, bangkitkanlah di kalangan mereka seorang rasul yang akan membacakan kepada mereka wahyu-wahyuMu, dan mengajar mereka kitab dan hikmah, dan membersihkan mereka. Engkaulah maha berkuasa, maha bijaksana (hakim). (2:129)

Segala sesuatu di langit dan di bumi bertasbih kepada Tuhan; Dia maha berkuasa, maha bijaksana (hakim). (61:1)

Dari keterangan-keterangan Quran yang banyak di atas, kita boleh membuat kesimpulan yang pasti bahawa perkataan ‘hikmah’ dalam ayat-ayat yang dirujuk oleh Imam Shafi’i dan dalam ayat-ayat lain yang seumpamanya dengannya bermakna Quran atau ajaran-ajaran Quran. Tafsiran Shafi’i bahawa ia bermakna ‘sunnah’ atau ‘hadis’ merupakan satu tafsiran yang subjektif dan sewenang-wenang, dan tidak dapat kita terima.

Sambongan: Perkataan-Perkataan ‘Sunnah’ dan ‘Hadis dalam Quran